หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 242

“ท่านชอบความสะอาดหรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า...เอ๊ะ!ยังไม่รีบเอากรงเล็บของท่านออกไปอีก”

บางทีอาจจะเป็นเพราะอาการป่วย เวลาที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจึงมีน้ำเสียงขึ้นจมูก ทำให้ฟังดูกระเง้ากระงอดขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ดูเหมือนสถบเลย

หลังจากที่เซียวเย่หลันจับข้อเท้าของนาง อีกทั้งร่างกายก็ถูกชายหนุ่มพลิกคว่ำ จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับความเมตตาของเขาแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันกัดริมฝีปากอย่างไม่ยอมแพ้ นางดิ้นรนแล้วกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าแม่นางซูผู้นั้นอาบน้ำด้วยกลีบดอกไม้สิบชนิดทุกวัน ร่างกายสะอาดเอี่ยมอ่องตั้งแต่หัวจรดเท้า มีกลิ่นหอมจรุงใจ ทำไมท่านถึงไม่ไปหานางเล่า?”

ได้ยินเซี่ยเชียนฮวันกล่าวถึงตัวเอง ซูอวี้เออร์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก็พลันตัวสั่นหูผึ่งขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย

แต่คาดไม่ถึงว่า เซียวเย่หลันจะตอบกลับเสียงนิ่งว่า “การอาบน้ำด้วยกลีบดอกไม้ไม่จำเป็นว่ากลิ่นหอมของดอกไม้จะติดตัวไปด้วย อย่างน้อยข้าก็ไม่เคยได้กลิ่น วิธีการอาบน้ำที่ฟุ่มเฟือยและยุ่งยากนี้เป็นแค่ความปรารถนาส่วนตัวของพวกผู้หญิง มันไร้ประโยชน์ในความเป็นจริง”

“คิดได้สมกับเป็นชายแท้จริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำ

ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นว่า แม้ว่าคนในเมืองหลวงจะคิดว่าเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์เข้ากันได้ดี แต่ความจริงอาจไม่เป็นเช่นนั้น

ซูอวี้เออร์คิดว่าตัวเองเป็นสตรีที่มีความสามารถ ชื่นชอบความสง่างาม และไล่ตามความโรแมนติก แต่เซียวเย่หลันกลับไม่ชอบเรื่องไร้สาระเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบวิธีคิดหรือการกระทำ ล้วนอิงจากความเป็นจริง

สองคนนี้ มีค่านิยมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เพียงเพราะซูอวี้เออร์ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง เซียวเย่หลันเชื่อว่าซูอวี้เออร์ได้ช่วยชีวิตของเขา ดังนั้นชะตากรรมของพวกเขาจึงเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด

“เจ้าคิดอะไรอยู่”

เซียวเย่หลันสังเกตเห็นเซี่ยเชียนฮวันกำลังฟุ้งซ่าน จึงจงใจใช้มือทำมิดีมิร้าย ด้วยการลูบเบาๆ

“อ๊า!” เซี่ยเชียนฮวันอุทานเสียงเบา แล้วหน้าแดงด้วยความอับอาย “ท่านเช็ดมาก็นานแล้ว สมควรเช็ดเสร็จสักที! รีบๆ กลับไปเสีย”

“นั่นสินะ”

ทันใดนั้นแววตาของเซียวเย่หลันก็ดูเคร่งขรึม เขาโยนผ้าเช็ดตัวลงในอ่างน้ำร้อนอย่างตั้งใจ และคล่อมร่างนางเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ท่านคิดจะทำอะไร?”

“ข้าเช็ดตัวให้เจ้า รับใช้เจ้า ตอนนี้ก็ถึงตาเจ้ารับใช้ข้าบ้างแล้ว”

เขากล่าวเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นม่านเตียงก็ร่วงหล่นลงมา บดบังเงาของคนสองคนที่ค่อยๆ ขยับซ้อนกัน

ในคืนนั้น