หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 252

“หุบปากไว้ ถ้าหากใครรู้เรื่องนี้ คนแรกที่ข้าจะสังหารก็คือเจ้า”

สนมหมิงจ้องมองซูอวี้เออร์อย่างเหี้ยมโหด

ซูอวี้เออร์ล้มลงกับพื้นและร้องไห้สะอึกสะอื้น “ลูกสะใภ้...ลูกสะใภ้จะปิดปากให้แน่น!”

“รู้ก็ดี”

พระสนมหมิงสะบัดชายเสื้อแล้วหมุนตัวเดินจากไป โดยไม่เหลือบมองซูอวี้เออร์อีก

เมื่อกลับมาถึงเรือนฮวันซา ก็เห็นเซี่ยเชียนฮวันนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือที่หน้าระเบียงอย่างเงียบๆ จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้

เป็นไปได้ไหมว่าหลี่จิ้งหย่าไม่ได้โกหกนาง

เด็กที่ถุงฟางอุ้มอยู่นั้นเป็นเมล็ดป่าจริงๆ...

“เหตุใดเสด็จแม่ถึงกลับมาเร็วนักเจ้าคะ? การเดินหลังอาหารดีต่อสุขภาพร่างกายและจิตใจของท่าน ท่านสามารถเดินให้มากขึ้นได้”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มน้อยๆ ให้สนมหมิง

สนมหมิงยังคงแสดงท่าทีเช่นเดิม แต่คราวนี้ นางไม่เพิกเฉยต่อคําทักทายของเซี่ยเชียนฮวัน นางเดินเข้าไป และนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ข้าได้ยินมาว่า เมื่อวานมีเด็กสาวคนหนึ่งตกลงไปในบ่อน้ำเสียชีวิต” สนมหมิงพูดอย่างเย็นชา

“เพคะ มีเรื่องนี้จริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันหยุดมือที่พลิกหน้ากระดาษเล็กน้อย

ตี๋เอ๋อร์ตายแล้ว และคนตายก็ไม่สามารถให้การได้ ร่องรอยหลักฐานในคืนนั้นก็มลายหายไป

นางคาดว่าภายในสองสามวันนี้ซูอวี้เออร์อาจจะหาโอกาสลงมืออีก ดังนั้นจึงย้ายมาที่เรือนฮวันซา โดยอ้างว่ามารักษาโรค แต่ความจริงแล้วมาซ่อนตัวใต้การคุ้มครองของสนมหมิง

อย่างไรก็ตาม สนมหมิงไม่ได้พูดถึงตี๋เอ๋อร์อีก แต่เปลี่ยนบทสนทนา โดยพูดเบาๆ ว่า “นอกจากสาวใช้คนนั้นแล้ว เมื่อไม่นานมานี้ดูเหมือนจะมีทหารองค์รักษ์ตายในจวน?”

ได้ยินคำถามนี้ ขนตาของเซี่ยเชียนฮวันพลันสั่นระริก สีหน้าของนางนิ่งไปเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก นางก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ลูกสะใภ้ไม่เคยได้ยินมาก่อน เสด็จแม่เข้าใจผิดแล้ว”

“จริงหรือ”

ดวงตาของสนมหมิงค่อยๆ เย็นชา

เซี่ยเชียนฮวันพยายามทำตัวให้ดูสงบนิ่ง นางฝืนยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว เสด็จแม่อย่าพูดแต่เรื่องที่น่ากลัวเลย ไม่สู้มาคิดกันดีกว่าว่าพรุ่งนี้จะทานอะไร”