หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 254

เซี่ยเชียนฮวันสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถ้าหากพระสนมหมิงไม่ได้ดื่มยา จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในขณะที่นางออกไปเดินเล่นเมื่อคืน

เกรงว่าคงมีใครบางคนมาเป่าหูสนมหมิง

มิฉะนั้น พระสนมหมิงคงไม่พูดถึงทหารองค์รักษ์เฟิงขึ้นมา และไล่บี้ถามเอาเช่นนี้

ดูเหมือนว่า เรือนฮวันซาจะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันโน้มตัวลง คิดจะดมกลิ่นให้ละเอียด เพื่อยืนยันว่าพระสนมหมิงเทซุปยาลงในกระถางดอกไม้จริงหรือไม่

แต่นางเพิ่งจะก้มตัวลง เซียวเย่หลันก็คว้าแขนนางจากทางด้านหลัง และลากนางเข้ามา กล่าวเสียงเย็นชาว่า “อย่าแสร้งทําเป็นหูหนวกเป็นใบ้ ดวงตาของอวี้เออร์แย่ลงและกำลังพักฟื้น ตอนนี้ไม่ถึงคราวที่เจ้าจะมาอารมณ์เสียที่นี่”

“ไม่ใช่ว่าท่านหาหมอมารักษานางแล้วหรือ? แล้วทำไมถึงแย่ลงอีกล่ะ”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าอย่างไม่เข้าใจ

เซียวเย่หลันหัวเราะอย่างเย็นชา “ยังจะเสแสร้งอะไร เจ้าก็รู้ว่าอวี้เออร์ร่างกายไม่ดี พิษเย็นซึมเข้าไปในไขกระดูก เมื่อนางถูกพิษ ผลที่ตามมาย่อมร้ายแรงกว่าคนธรรมดา”

“อ่อ ข้าไม่ได้นึกถึงมันจริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันกลอกตาอย่างไม่สะทกสะท้าน

อันที่จริง นางรู้ว่าพิษเย็นของซูอวี้เออร์เป็นของปลอม แล้วทำไมนางต้องเป็นเหมือนเซียวเย่หลัน ที่จะต้องจดจำไว้ตลอดเวลา

ประโยคนี้ทำให้เซียวเย่หลันยิ่งทวีความโมโห เขาบีบแขนเนียนละเอียดของหญิงสาวคนนั้น แล้วตะคอกเสียงดัง “เซี่ยเชียนฮวัน เก็บความคิดชั่วร้ายของเจ้าไปซะ อย่าคิดว่าเจ้ามีเมล็ด...”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค เขาก็หยุดพูดเสียก่อน

บางทีอาจจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีสนมหมิงอยู่ข้างๆ เซียวเย่หลันจึงเปลี่ยนคำพูด “อย่าคิดว่าเจ้ากําลังตั้งครรภ์ แล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรเจ้า”

“ข้าไม่กล้าอวดดีขนาดนั้นหรอก ท่านอ๋องปรารถนาให้ข้าแท้ง หรือว่าคลอดลูกยาก หนึ่งศพสองชีวิต ข้ารู้ดีอยู่แล้ว” เซี่ยเชียนฮวันตอบกลับพร้อมรอยยิ้มปลอมๆ

“เจ้า”

“พอได้แล้ว พวกเจ้าสองคนเลิกทะเลาะกันสักที” สนมหมิงพูดตัดบทเซียวเย่หลัน นางมองทั้งสองคน และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ในเมื่อฮ่องเต้เรียกพวกเจ้าเข้าวัง งั้นก็รีบไปเสีย อย่าอยู่ขวางหูขวางตาข้า”

เซียวเย่หลันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้ เขาลากเซี่ยเชียนฮวันออกจากเรือนฮวันซา