หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 257

"ท่านอัครมหาเสนาบดี กล่าวเช่นนั้นเกรงว่าจะเกินเหตุไป ตระกูลของเราจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ยิ่งนัก ฟ้าดินล้วนเป็นพยานได้ ท่านกล่าวเช่นนี้กำลังใส่ร้าย ไร้ความยุติธรรม..."

อันติ้งโหวรีบชี้แจงทันที

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ก็ได้เอ่ยขึ้นขัดจังหวะขึ้น "พวกเจ้าไม่ต้องถกเถียงกัน ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นขุนนางผู้จงรักภักดี นอกจากฝนดาวตกครั้งนี้แล้ว ข้ามักฝันร้ายอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนเป็นลางบอกเหตุชวนให้กังวล”

“จากที่ข้าดู จะเป็นการดีกว่าหากส่งพระชายาจ้านอ๋องไปพักผ่อนบำรุงครรภ์ที่ภูเขาจื่อเสีย เป็นการขจัดภัยพิบัติต่างๆ แล้วอีกสักพักค่อยกลับมาในเมืองหลวง”

สีหน้าของอันติ้งโหวซีดเซียวเมื่อได้ยิน

กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อฮ่องเต้ทรงประกาศเช่นนี้ คาดว่าคงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงสิ่งใด

“ท่านพ่อเจ้าคะภูเขาจื่อเสียคือสถานที่เช่นไร?"

เซี่ยเชียนฮวันขยับเข้าไปใกล้อันติ้งโหวแล้วกระซิบ

อันติ้งโหวกำหมัดแน่น "นั่นคือสุสานของเชื้อพระวงศ์!"

สนมคนใดที่ถูกส่งไปที่นั่นล้วนไม่มีทางได้กลับมาอีก

แม้จะกล่าวว่าให้อาศัยที่นั่นสักพักค่อยกลับมา แต่หากเซี่ยเชียนฮวันเดินทางไปครั้งนี้ เกรงว่าคงจะเป็นเช่นเดียวกับเหล่าสนมที่ออกไปบำเพ็ญตนจนแก่เฒ่าแล้วจบชีวิตลงที่นั่น สองพ่อลูกคงยากที่จะได้พบกันอีก

ฮ่องเต้ไม่ต่างจากราชสีห์เลย...

เมื่อไม่กี่วัน ฮ่องเต้ยังคงตกรางวัลให้แก่เซี่ยเชียนฮวันมากมาย พริบตาเดียว เพียงเพราะมีฝนดาวตกและคำพูดสองสามคำที่อนุมานอย่างไร้เหตุผล ก็ทำให้ลูกในท้องของนางกลายเป็นหายนะเสียได้

อันติ้งโหวไม่กล้าเอ่ยร้องขอ จึงทำได้เพียงเหลือบไปมองดูเซียวเย่หลัน

ในเวลาเช่นนี้ คนเดียวที่สามารถร้องขอความเมตตาให้แก่เซี่ยเชียนฮวันได้คือเซียวเย่หลันจ้านอ๋อง ผู้เป็นสามีของนาง

แต่สิ่งที่ทำให้อันติ้งโหวรู้สึกผิดหวังยิ่งก็คือการที่เซียวเย่หลันนิ่งเงียบตั้งแต่แรกจนบัดนี้

"เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ การที่ทรงฝันร้ายอยู่บ่อยๆ คาดว่าคงเป็นเพราะเหนื่อยล้าเกินไป เหตุใดจึงไม่ให้น้องสะใภ้ดูอาการให้เล่า ?"

องค์ชายหกเซียวจ้าน ลุกขึ้นแล้วยิ้มเล็กน้อย

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง