หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 265

เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังหญิงวัยกลางคนแปลกหน้าผู้นี้ด้วยความตกตะลึง

พบว่านางสวมชุดคลุมสีเทายาวเรียบง่าย ผมยาวถึงเอวดำขลับ มองออกว่ามีอายุแล้ว ท่าทีสง่างาม ตอนสาวๆ คงจะงดงามไม่น้อย

“ท่านคือ..."

เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นยืน

แม้นางจะไม่รู้จักสตรีคนตรงหน้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าตำแหน่งไม่ธรรมดา “ข้าแซ่หลิว ทุกคนล้วนเรียกข้าว่าหลิวไท่เฟย" สตรีผู้นั้นยิ้มขึ้น

"เป็นหลิวไท่เฟยนี่เอง"

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้าตอบรับ

ในอารามแห่งนี้ล้วนเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ไม่ช้าก็เร็วสักวันคงได้เจอกันทุกคน เพียงแต่นั่งคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมา หานางถึงที่

"ไท่เฟยอาจจะจำผิดไป ข้าแซ่เซี่ย มาจากจวนอันติ้งโหว หาได้แซ่มู่หรง" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้น

หลิวไท่เฟยหัวเราะ เดินเข้ามาจูงมือเซี่ยเชียนฮวันไว้ราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่อาวุโสและตบไปที่หลังมือของนางเบาๆ “ไม่หรอก ข้าไม่ได้จำผิดไป บิดาของเจ้าคือหลานของมู่หลงไทเฮา และเจ้าก็คือหลานสาวของนาง ดังนั้นเจ้าจึงเป็นสตรีในตระกูลมู่หรง"

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจ

ไทเฮาองค์ปัจจุบันแซ่มู่หรง

และนี่ก็คือแซ่ของย่าทวดนาง

จู่ๆ เรียกนางเช่นนั้นจึงไม่ทันคิดได้

"ในตอนนั้น ท่านและท่านป้าของข้า เคยเข้ารับใช้ฮ่องเต้พระองค์ก่อนด้วยกันใช่หรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันลองเอ่ยถาม

"ล้วนเป็นเรื่องเก่าที่ผ่านมานานแล้ว ฮ่องเต้พระองค์ก่อนชื่นชอบฟังข้าร้องเพลง ด้วยเหตุนี้เองข้าจึงเคยได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อยู่พักหนึ่ง ส่วนมุ่หรงฮองเฮา...ไม่สิมู่หรงไทเฮาเห็นว่าข้าอายุน้อย จึงได้ดูแลข้าอย่างดี ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก"

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องในอดีต หลิวไท่เฟยก็ทำสีหน้าอ่อนโยน

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นเบาๆ “หากท่านป้ารู้ว่าเนิ่นนานมาแล้วท่านยังคงจำนางได้ คงจะดีใจยิ่งนัก"