หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 269

“พระชายาอ๋อง เจ้า...เจ้ากลับมาแล้วจริงหรือ?"

แม่ชีที่กำลังกวาดลานเอ่ยถามอย่างเหลือเชื่อ

เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า "พวกเจ้าคิดว่าข้าตายแล้วหรือ"

"หลิวไท่เฟยบอกว่า ตอนที่เจ้ากำลังเดินเล่นบริเวณวัดถู่ตี้กง ไม่ทันระวังลื่นล้มลงไปในเหว ที่แห่งนั้นอันตรายยิ่งนัก ก้นเหวมีงูพิษสัตว์ดุร้ายมากมาย พวกเราจึงคิดว่าเจ้าไม่อาจกลับมาได้แล้ว” แม่ชีพูดแล้วส่ายหน้า

"นั่นหมายความว่าข้าเป็นผู้มีบุญซึ่งพระพุทธเจ้าทรงคุ้มกัน"

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นอย่างบางเบา

เมื่อแม่ชีผู้นี้เอ่ยขึ้น เซี่ยเชียนฮวันก็เข้าใจได้ในทันที

หลิวไท่เฟยคงไม่บอกกับคนอื่นว่านางเป็นคนผลักตนลงไปในเหว บอกเพียงแค่ว่าตนตกเหวเพื่อจะได้หลอกลวงผู้อื่นให้เชื่อ

ภิกษุณีติงจิ้งที่นำทางเซี่ยเชียนฮวันเมื่อวานนี้ ได้ยินว่านางกลับมาแล้วจึงรีบเดินทางมาทันที

นางเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันสบายดี หัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ ก็ผ่อนคลายลงแล้วกล่าวหลายครั้งว่า “อามิตตาพุทธ”

คนที่ถูกส่งมา ณ ที่นี้ แม้จะกล่าวว่าเป็นคนที่ราชวงศ์ไม่ต้องการ แต่หากพวกนางเป็นอะไรขึ้นมา อารามจื่อเสียก็จะถูกลงโทษอย่างเคร่งครัดโดยฮ่องเต้

“พระชายาอ๋อง เจ้าไม่คุ้นเคยกับทางที่นี่และยังกำลังตั้งครรภ์อยู่ เหตุใดจึงเดินไปทั่วเล่า?" ภิกษุณีตำหนินาง

เซี่ยเชียนฮวันเหลือบตามองหลิวไท่เฟยที่อยู่ข้างหลังภิกษุณีติงจิ้งแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางอันเยาะเย้ยว่า “ข้าเดินไปทั่วไม่รู้เรื่องราว หรือมีคนจงใจพาข้าไปยังที่อันตรายเช่นนั้น เพื่อที่จะทำให้ข้าต้องถึงแก่ชีวิต พวกเราล้วนรู้อยู่แก่ใจ”

“เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?!”

ภิกษุณีติงจิ้งตกตะลึง

คนอื่นๆ ก็เผยแววตาอันประหลาดใจออกมาเช่นกัน

เมื่อเห็นท่าทีของพวกนาง เซี่ยเชียนฮวันจึงรู้ได้ว่าแผนการคิดทำร้ายตนคงเป็นของหลิวไท่เฟยคนเดียวเท่านั้น คนอื่นๆ ไม่ได้รู้เรื่องด้วย

หลินซวี่ยื่นนิ้วออกมาชี้ไปทางหลิวไท่เฟย กัดฟันกรอดแล้วกล่าวว่า "นางผลักพระชายาอ๋องลงไปในเหว ข้าเห็นกับตาอย่างชัดเจน”