หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 270

"ช่างเถิดพระชายาอ๋อง ข้าเดินทางจากไปก็ได้"

ถึงอย่างไรหลินซวี่ก็เป็นชายหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่ง

เขาถูกสตรีกลุ่มนี้บีบบังคับ ทั้งยังมีผลกระทบต่อความบริสุทธิ์ของพระชายาอ๋อง บัดนี้เขาจึงไม่อาจทนได้

เขาหยิบนกหวีดออกมา ยัดใส่มือเซี่ยเชียนฮวันแล้วกระซิบว่า "ข้าน้อยจะไปหาที่พักอาศัยตรงตีนเขา หากท่านพบอันตรายใด ได้โปรดเป่านกหวีดนี้ แล้วข้าน้อยจะรีบเดินทางมา"

"เสี่ยวหลินจื่อ"

เซี่ยเชียนฮวันเห็นเขาเดินหันหลังจากไป ใช้ไม้เท้าพยุงร่างของตนลงภูเขา เดิมทีนางต้องการจะเอ่ยบางอย่างขึ้นแต่ก็ได้เงียบลง

ภิกษุณีติงจิ้งยกมือขึ้นโบกเบาๆ "เอาเถอะ ในเมื่อพระชายาอ๋องเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ"

ทุกคนแยกย้ายกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันหันหลังกลับมามองดูหลิวไท่เฟย พบว่าสตรีนางนี้เผยอมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็น ก่อนจะเดินติดตามภิกษุณีติงจิ้งไปข้างหลัง ไม่ได้เอ่ย คำใดกับนางอีกสักประโยคเดียว

ถึงอย่างไรนางก็เคยเป็นสนมผู้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้พระองค์ก่อน

นางได้ต่อสู้แก่งแย่งกับสตรีในวังหลังมาเป็นเวลาหลาย 10 ปี สำหรับเซี่ยเชียนฮวันแล้วยังอ่อนหัดนัก

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจออกมาแล้วกลับมายังที่พักของตน นางพบข้ากับเสี่ยวตงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

"สตรีแก่เฒ่าผู้นั้นน่ารังเกียจเหลือเกินเพคะ ปากบอกว่าไทเฮาเคยดีกับนางและต้องการทดแทนบุญคุณ ท้ายที่สุดแล้วเพียงต้องการทำร้ายท่านโลกนี้มีคนน่ารังเกียจอยู่เช่นนี้อีกหรือนี่"

เสี่ยวตงได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้น นางก็โมโหไม่แพ้กว่าหลินซวี่

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจออกมายืดยาว "เดิมทีข้าคิดว่าเดินทางมายังสถานที่อันสงบเงียบดังนี้แล้วจะสามารถพักผ่อนได้สักระยะ คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนรังควานเอาชีวิตเช่นเดียวกับในเมืองหลวง"

"บัดนี้หลินซวี่ถูกขับไล่ลงจากภูเขาไปแล้ว หากมีใครคิดจะทำร้ายเหนียงเหนียงอีก จะทำเช่นไรกันดี..."

เสี่ยงตงเป็นกังวลยิ่งนัก