หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 271

"แม้แต่ฮ่องเต้ยังกล่าวว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ข้าน้อยจึงเป็นกังวลว่าจะส่งผลกระทบต่อท่านอ๋องเท่านั้น”

ซูอวี้เออร์พูดขึ้น

เซียวเย่หลันมองไปที่นาง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเสด็จพ่อเคยกล่าวเช่นนั้นในพระราชสำนัก?"

“องค์ องค์หญิงแปดเล่าให้ข้าฟัง ดูเหมือนเรื่องนี้จะแพร่ไปทั่วราชวังหลวง"

ซูอวี้เออร์แสร้งทำท่าทีจริงจัง

เดิมทีนางต้องการทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันเป็นตัวซวย คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่หลงกล ซ้ำยังวกกลับมาจับผิดคำพูดของนาง

การสนทนากับเซียวเย่หลันจะหละหลวมสักน้อยไม่ได้เลย

“ความซวยหรือลางบอกเหตุร้ายเหล่านั้น ล้วนเป็นเพียงกลอุบายที่หลี่ฉางหมิงหยิบยกออกมาพูดเอง การที่ข้าให้นางเดินทางไปภูเขาจื่อเสียก็เพื่อให้นางไปไตร่ตรองตนเอง หาใช่ว่าข้าเชื่อเรื่องราวผีสางเหล่านั้น" เซียวเย่หลันกล่าวขึ้นเบาๆ

“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้างมงายจนเกินไป ทำให้ท่านอ๋องรู้สึกขบขัน” ซูอวี้เออร์ก้มหน้าลง

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขาคิดเพียงว่า หากตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันอยู่ข้างกายเขา ก็คงจะหัวเราะเยาะเย้ยกับคำพูดเรื่องผีสางไร้สาระแบบนี้พร้อมกับเขาอย่างแน่นอน

แม้ว่าสตรีผู้นั้นจะไม่ได้ร่ำเรียนตำราเก่งกาจ แต่บางครั้งความคิดของนางก็กระจ่างแจ้งชัดเจน

และด้วยเหตุนี้เอง

เขาจึงรู้สึกโมโหที่นางใช้ทักษะอันเฉลียวฉลาดเล็กน้อยของตน ไปทำร้ายคนอื่นเพียงเพราะอิจฉาริษยา

"เมื่อครู่ แม่นางซูกล่าวว่าโรคระบาดเริ่มดีขึ้นและหายไปช่วงสองสามวันนี้ แต่หากไม่มีพระชายาอ๋องเข้ามาแก้ไข เกรงว่าโรคระบาดนั้นจะยังไม่ถูกควบคุม และไม่รู้ว่าสองข้างทางจะเต็มไปด้วยศพของชาวบ้านกองเกลื่อนเพียงใด”

เย่ซิ่นอดไม่ได้จึงเอ่ยปากพูดแทนเซี่ยเชียนฮวัน

เดิมทีการที่ฮ่องเต้ไม่ได้ประทานรางวัลแก่พระชายาอ๋อง ซ้ำยังขับไล่นางไปยังภูเขาจื่อเสีย ก็ทำให้เย่ซิ่นรู้สึกไม่พึงพอใจมากแล้ว

บัดนี้เมื่อได้ยินคำพูดของซูอวี้เออร์ เอ่ยโทษว่าเกิดโรคระบาดและเรื่องร้ายแรงต่างๆ เหล่านี้ล้วนมีต้นตอมาจากพระชายาอ๋อง