หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 273

ในตอนแรกเซี่ยเชียนฮวันคิดว่าเป็นเสียงลม

แต่การเคาะนั้นดูมีจังหวะ ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกเหมือนมีใครกำลังส่งสัญญาณบางอย่าง

ดึกดื่นเช่นนี้ ฟังแล้วช่างน่าใจหาย

เซี่ยเชียนฮวันจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วหลับตาไม่กล้าลงจากเตียง และไม่กล้าไปเปิดหน้าต่าง

ผ่านไปไม่นาน

ในที่สุดคนที่อยู่นอกหน้าต่างก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาผลักประตูเข้ามาช้าๆ แล้วกระโดดเข้ามาในห้อง หยุดยืนอยู่ข้างเตียงของเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงลมหายใจไม่คุ้นเคยที่มาอยู่ข้างกายตน

นางจึงคลำไปที่ใต้หมอนเพื่อหยิบนกหวีด ก่อนจะนำมันออกมาอย่างรวดเร็วแล้วตั้งใจจะเป่า

“ชู่ว์!"

ผู้บุกรุกยามวิกาลคนนั้นเข้ามาจับมือเซี่ยเชียนฮวันไว้เพื่อไม่ให้นางเป่านกหวีด

เขากระซิบเสียงบางเบา “อย่าได้เสียงดังไป ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอกน่า"

"เจ้าเป็นใคร?"

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เบิกตากว้างเพื่อมอง ถึงมีแสงจากดวงจันทร์ แต่นางก็ยังมองไม่เห็นใบหน้าแท้จริงของเขา

เขาปิดใบหน้าเอาไว้ เผยออกมาเพียงดวงตาที่กำลังยิ้ม

"เสี่ยวเชียนฮวัน เจ้าลืมข้าอีกแล้วหรือ ช่างทำให้ข้ารู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก"

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ "อย่างน้อยเมื่อครั้งก่อนในพระราชวัง ข้าก็เคยช่วยเจ้ามาจากน้ำมือขององค์ชายรอง"

“เป็นเจ้านี่เอง!"

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

ผู้มาเยือนหาใช่ใครอื่น แต่เป็นชายปิดหน้าที่เคยเจอกันมาหลายครั้ง แต่นางก็ยังไม่รู้ว่าจะอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่!

"เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้? เจ้า เจ้ามาจากเมืองหลวงหรือ?" เซี่ยเชียนฮวันถามด้วยความตื่นตระหนก