หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 278

"คำพูดคำจาไร้สาระสิ้นดี เจ้าคงไม่รู้ว่ากำลังพูดสิ่งใดอยู่"

เซี่ยเชียนฮวันสะบัดเท้า เตะมือของหลิวไท่เฟยออกไป

จากนั้นนางจึงหันหลังกลับ

จู่ๆ ก็ชะงักฝีเท้าลง หยิบขวดยาถอนพิษออกมาโยนลงไปที่พื้น

"หลังจากที่เจ้าดื่มยาถอนพิษนี้เข้าไป จะนอนหลับเป็นเวลาหลายวันหลายคืน เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พิษในร่างกายก็จะหมดไป"

กล่าวจบก็ไม่ได้หันไปมองหลิวไท่เฟยอีก นางเดินตรงออกไปอย่างรวดเร็ว

อาศัยช่วงที่หลิวไท่เฟยนอนสลบไสล นางจะแสร้งทำเป็นป่วยแล้วลงภูเขาไป ต่อให้ภิกษุณีติงจิ้งหรือคนอื่นๆ อยากเดินทางมาหานางเพื่อเยี่ยมเยียน เสี่ยวตงก็สามารถรับมือให้พวกนางทั้งหลายกลับไปได้

แผนการช่างดูราบรื่นเหลือเกิน

เพียงแต่ว่า

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันได้ยินเรื่องราวอันไม่คาดคิดมาจากปากของหลิวไท่เฟย จึงทำให้นางจิตใจกระสับกระส่ายเล็กน้อย

ในความทรงจำของนาง ท่านยายจากไปตั้งแต่เด็ก มู่หรงไทเฮาจึงเห็นนางเป็นเหมือนหลานสาวของตน ปฏิบัติต่อนางอย่างใจดี เช่นเดียวกับคุณยายที่ดีของหลานทั่วไป

มู่หรงไทเฮาที่อ่อนโยนเช่นนั้น จะเกี่ยวข้องกับการสวรรคตของฮ่องเต้พระองค์ก่อนได้อย่างไร?

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากเชื่อเลย!

แต่นางสังเกตท่าทีการเคลื่อนไหวของหลิวไท่เฟย ก็ไม่เหมือนกับกำลังโกหก

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นไปดังที่หลิวไท่เฟยกล่าวไว้

เมื่อนางได้ยินเรื่องนี้ สภาพจิตใจก็ไม่อาจกลับไปสู่สภาวะเดิมได้อีก

...

ณ วันล่าสัตว์

เซี่ยเชียนฮวันบอกล่วงหน้าไปว่านางไม่สบาย จึงปิดประตูรักษาอาการเจ็บป่วยอยู่ที่ห้อง โดยความจริงนั้นแอบลงจากภูเขามาหาหลินซวี่ที่อยู่ในกระท่อมเล็กๆ ตีนเขา

"พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ให้ข้าน้อยติดตามไปด้วยเถิด เผื่อเกิดอุบัติเหตุใดขึ้น”

หลินซวี่กล่าวด้วยความเป็นกังวลใจ

เซี่ยเชียนฮวันโบกมือขึ้นว่า "ไม่จำเป็นหรอก บัดนี้อาการของเจ้าใกล้จะหายดีแล้ว หากเจ้าต้องไปทรมานทรกรรมในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คาดว่าการรักษากว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมาจะสูญเปล่า”