หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 279

"ข้าหาได้สนใจ”

เซียวเย่หลันมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าอันเย็นชา

แต่องค์ชายรองยังคงกัดไม่ปล่อย เขาพูดถึงหัวข้อนี้ต่อไปพร้อมรอยยิ้มว่า "น่าเสียดายเหลือเกิน น้องสะใภ้อาศัยอยู่ในอารามมาได้กว่าครึ่งเดือนแล้ว คาดว่าคงจะคิดถึงเจ้ายิ่งนัก"

"พี่รองกล่าวเช่นนั้นไม่ถูกต้องเท่าไร ด้วยนิสัยอันโลกมากในกามของเซี่ยเชียนฮวัน นางจะไม่มีชายหนุ่มเคียงข้างได้อย่างไร? คาดว่านางคงจะหาคนอื่นมาเคียงข้างกาย บัดนี้จึงไม่มีเวลาคิดถึงเสด็จพี่เจ็ดแล้วกระมัง"

องค์หญิงแปดเซียวหมิงเซียนที่ตามมาอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

การที่สองพี่น้องผลัดกันพูดไปมาเช่นนี้ก็เพื่อกดดันเซียวเย่หลัน

ผู้คนรอบข้างไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา ต่างเสแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน หันไปมองทิวทัศน์รอบข้าง

บัดนี้เป็นดั่งที่ทุกคนรู้ดี นับตั้งแต่เซียวเย่หลันเขาฟ้องร้องเรื่องการยึดครองที่ดินทำกินของชาวบ้าน ทำให้สองพี่น้องถูกโบยไปถึง สองร้อยไม้ จึงได้เกิดความบาดหมางกันขึ้น

บัดนี้องค์ชายรองกลับมาได้รับความโปรดปรานอีกครั้ง พระชายาอ๋องของเซียวเย่หลันก็ถูกส่งไปบำเพ็ญตนที่ภูเขาจื่อเสีย เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ของทั้งสองมีขึ้นมีลง ไม่มีใครแน่นอนแน่ชัด ดังนั้นจึงไม่กล้าเลือกข้างอย่างง่ายดาย

"หมิงเซียน เจ้าพูดเช่นนี้เกินไปหรือเปล่า" องค์ชายรองส่ายหน้า

"เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วภูเขาจื่อเสีย คนอื่นพูดได้เหตุใดข้าจึงพูดไม่ได้"

เซียวหมิงเซียนยิ้มเยาะ

ประโยคนี้นางเพียงต้องการเยาะเย้ยเซียวเย่หลันว่าถูกสวมเขา จนคนอื่นเอาไปพูดทั่ว

บรรยากาศดูมืดมนมากขึ้นทุกที

ดวงตาของเซียวเย่หลันเยือกเย็นลง จู่ๆ เขาก็ยกแส้ขึ้นฟาดไปยังม้าที่เซียวหมิงเซียนนั่งอยู่

"กรี๊ด!"

เซียวหมิงเซียนกรีดร้องออกมาเสียงแหลม จากนั้นม้าของนางก็ควบไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

องค์ชายรองตกตะลึงแล้วหันไปถาม "เจ้าเจ็ด เจ้าทำอะไรอยู่นี่?!"

"เสียงดังหนวกหู"

ใบหน้าของเซียวเย่หลันที่จ้องมองมายังองค์ชายรองดูเย็นชาเหลือล้ำ ก่อนจะยกแส้ในมือของตนขึ้น