หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 29

“!”

มีดพกของเย่ซิ่นไม่ได้แทงเข้าไปในลำคอของเขา

แต่กลับถูกคนเตะให้ลอยออกไป

เซียวเย่หลันมองไปที่ทหารองค์รักษ์ผู้ซื่อสัตย์ที่ติดตามเขามาหลายปีแล้วก็ขำ "เจ้าช่างรักนางมากเสียเหลือเกินนะ ถึงขนาดยอมตายตามนางไปเลยเหรอ ห๊ะ"

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่ได้พูดโกหกนะพ่ะย่ะค่ะ!"

เย่ซิ่นร้อนใจมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายยังไงเซียวเย่หลันถึงจะเชื่อ

ความจริงแล้วเรื่องความร้ายกาจของผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยเชียนฮวันคนนี้ เขารู้ดีที่สุดแล้ว

ทุกครั้งที่คอยกันนางไม่ให้เข้าพบเซียวเย่หลัน เขาก็จะถูกนางดุด่าอยู่เสมอ ว่าเป็นคนชั้นต่ำบ้าง สุนัขรับใช้บ้าง ผีอายุสั้นบ้าง ไม่ว่าหยาบแค่ไหนก็มีหมด บางครั้งยังลงมือทุบตีเขา ถุยน้ำลายใส่เขาก็มี

หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ไม่ว่าใครจะมาบอกเย่ซิ่นว่าเซี่ยเชียนฮวันเปลี่ยนไปแล้ว เขาก็ไม่เชื่อทั้งนั้น

"เย่ซิ่น ข้าว่าความรักคงทำให้เจ้าตาบอดไปแล้ว" เซียวเย่หลันมองคำพูดของเย่ซิ่นเป็นอากาศจริงๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากทางเก้าอี้ยาว

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเยาะ สายตาเย็นเยียบมองจ้องไปที่เซียวเย่หลัน แล้วพูดว่า "นี่ เจ้าอย่าเอาคำที่ข้าใช้ด่าเจ้าไปโยนใส่คนอื่นสิ ทั้งๆ ที่คนที่ตาบอดเพราะความรักคือเจ้าเองแท้ๆ"

"จิ๊"

เซียวเย่หลันตะลึงจนพูดไม่ออก

เขาจ้องตากับเซี่ยเชียนฮวันโดยตรง คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ในแววตาคล้ายจะมีร่องรอยแห่งการค้นหา

ผู้หญิงคนนี้ ทั้งไม่ร้องไห้และไม่ยอมขอร้องอ้อนวอน

แถมยังยิ้มออกมาได้อีก

บางที...นี่อาจจะเป็นการปกป้องศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายของนางก็ได้

"ยังมัวยืนเฉยอยู่ทำไม ลงมือได้แล้ว" เซียวเย่หลันหันไปมองทหารองค์รักษ์ที่กำลังถือไม้อยู่หนึ่งที

"พ่ะย่ะค่ะ!"

ความรู้สึกของทหารองค์รักษ์ในตอนนี้ก็ประหลาดเหลือเกิน เขาจำเป็นต้องลงมือด้วยเกรงกลัวต่อเซียวเย่หลัน แต่ว่าแรงตีที่ส่งผ่านไม้ไปกระทบโดนตัวของเซี่ยเชียนฮวัน ก็ยังคงออมไว้อยู่สามส่วน