หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 293

ถ้าเมื่อครู่ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกราวกับว่าถูกช้อนขึ้นมาจากห้องน้ำแข็ง และหนาวเย็นถึงกระดูก

เช่นนั้น ตอนนี้นางก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในเตาเผา

รู้สึกร้อนจนทนไม่ไหว

นางอยู่ใกล้เขามากเกินไป จนรู้สึกถึงหน้าท้องของเขา และผมสีเข้มของเขาก็ตกลงมาที่คอของนาง

“ท้องเริ่มใหญ่ขึ้นแล้วใช่ไหม?”

ทันใดนั้นมือใหญ่ของเซียวเย่หลันก็ยกปิดหน้าท้องของนาง ทำให้นางอดตัวสั่นไม่ได้ และอยากจะโดดหนีโดยไม่ลังเล

แต่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ นางจะหนีไปไหนได้

เซี่ยเชียนฮวันตอบเสียงสั่นว่า “มันใหญ่ขึ้นนิดหน่อย ดังนั้น...ท่านอย่าแตะซี้ซั้ว”

ดวงตาของชายผู้นั้นพลันเย็นชา

มือของเขาไม่อยู่นิ่ง ทุกๆ ที่ที่เขาสัมผัส ราวกับมีเปลวไฟเผาไหม้นาง ทำให้นางตัวสั่น

เซี่ยเชียนฮวันจับแขนเซียวเย่หลันไว้แน่น พลางคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่า “ผู้ชายล้วนเป็นสัตว์ป่า มือไม่มักอยู่ไม่สุข เจ้าไม่ควรเคลิบเคลิ้มไปกับเขา!”

ดังนั้น นางจึงหยิกขาของเซียวเย่หลัน

“ซี๊ด...”

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แค่หยิกไม่นับเป็นอะไรได้ ทว่ามันดันกระทบกับบาดแผลส่วนอื่นไปด้วย นี่สิที่ทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกทรมาน

สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือ และกดหัวของเซี่ยเชียนฮวัน กัดฟันพูด “นอน!”

“สภาพนี้ยังจะหลับลงอีกหรือ...”

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยทำให้เจ้าหลับรึไม่ แบบสองคนนั้นเป็นอย่างไร?”

“ไม่ต้องๆ”

เซี่ยเชียนฮวันรีบหลับตา จงใจหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นว่าตัวเองหลับแล้ว

ซึ่งอาจเป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อย นางขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเย่หลันได้ไม่นาน ก็ผล็อยหลับไปจริงๆ

หนึ่งคืนที่ไร้ซึ่งอันตรายก็ผ่านพ้นไป