หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 292

“ว๊าย!!”

เซี่ยเชียนฮวันกรีดร้องด้วยความตกใจ

นางล้มไปทางกิ่งไม้ที่แขวนเสื้อผ้าไว้เต็มไปหมด

“ระวัง” เซียวเย่หลันเอื้อมมือไปรับนางเอาไว้

เสียงโครมดังขึ้น แม้กระทั่งกิ่งไม้แขวนเสื้อก็ล้มลงไปกับพื้น ส่วนเซี่ยเชียนฮวันนั้นตกอยู่ในอ้อมกอดของเซียวเย่หลันในสภาพที่แทบจะเปลือยเปล่า

ทั้งสองต่างก็ใกล้ชิดกันจนถึงขั้นเนื้อแนบเนื้อ

วินาทีนั้น โลกทั้งใบก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งโดยพลัน

เซียวเย่หลันยังคงค้างอยู่ในท่ากอดเซี่ยเชียนฮวัน โดยศีรษะของเซี่ยเชียนฮวันยังฝังอยู่ในหน้าอกของเขา ทำให้ไม่กล้าขยับตัว และไม่กล้าจะส่งเสียง

สุดท้าย เซียวเย่หลันจึงกระแอมไอออกมา ก่อนจะเปิดปากถามว่า “เจ้าไม่ได้ล้มใช่หรือไม่?”

“ไม่...ไม่ได้ล้ม โชคดีที่ท่านรับไว้ทัน...”

“แต่ข้าเริ่มเจ็บแผลนิดหน่อย”

เขาโดนชาวซีเหลียงพวกนั้นฟันซ้ายฟันขวาไปข้างละที ถึงแม้จะเลี่ยงจุดตายไปได้ แต่ก็ยังคงมีบาดแผลทั่วร่าง ทุกการเคลื่อนไหวจะทำให้บาดแผลของเขาฉีก

ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งทำให้สายลับสองคนหมดสติไป ทำให้แผลที่พันเริ่มมีเลือดไหลออกมา

เพียงแต่ว่าเซียวเย่หลันไม่ชอบร้องด้วยความเจ็บปวด ความอดทนของเขาแข็งแกร่งมาก จนกระทั่งถูกเซี่ยเชียนฮวันล้มทับเข้าอย่างจัง จึงร้องออกมาอย่างสุดกลั้น

“เอ๊ะ งั้น งั้นท่านก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าไม่ได้มองท่าน ไม่ได้มองจริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันรีบลุกขึ้น

นางก้มหัวลง และระวังไม่ให้มองในที่ที่ไม่ควรมอง นางยกสองมือขึ้นปิดตา แล้วหมุนตัวเดินออกไป

ตอนนี้ นางไม่สนแล้วว่าเซียวเย่หลันจะเห็นด้านหลังของนางทั้งหมด

เพราะสุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีที่ให้ซ่อน