หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 295

ด้วยป้ายคำสั่งของจ้านอ๋อง ในไม่ช้าเซี่ยเชียนฮวันก็พบเต็นท์ของอันติ้งโหว

นางยกม่านเต็นท์ขึ้นแล้วก้าวเข้าไปข้างใน

“เจ้าๆ เจ้าเป็นใคร?!”

อันติ้งโหวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ตัวเขานั้นแรงจะจับไก่ก็ยังไม่มี แต่ถึงกระนั้นก็กระวีกระวาดยกไม้เท้าขึ้นมา และเตรียมจะฟาดไปที่หัวของเซี่ยเชียนฮวันเพื่อปกป้องตัวเอง

เซี่ยเชียนฮวันหน้าถอดสี “ท่านพ่อ นี่ข้าเอง”

เห็นท่าทางของท่านโหวแล้ว ช่างเหมือนบิดากลับชาติมาเกิดใหม่จริงๆ หากเป็นเช่นนั้นบิดาของนางก็คงประจบประแจงบรรพบุรุษเป็นอย่างดี

แม้กระทั่งติดหนึ่งในร้อยขุนนางที่สามารถติดตามฮ่องเต้มาล่าสัตว์ได้

ไม่รู้ว่าคนเลวพวกนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้วางแผนเล่นงานเขา

“ฮวันฮวัน เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่?!”

หลังจากอันติ้งโหวมองดีดี ก็พบว่าเป็นใบหน้าของบุตรสาวอันเป็นที่รัก เขาก็รู้สึกดีใจจนพูดไม่ออก

เขาดึงมือเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมา และมองลูกสาวอย่างละเอียด พลางรู้สึกปวดใจ “ดูสิเจ้าผอมลงเช่นนี้ได้อย่างไร! เฮ้อ ตั้งแต่เล็กจนโตเจ้าก็ถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับต้องกินอาหารมังสวิรัติในอารามชี แน่นอนว่าย่อมไม่ดีต่อร่างกาย”

“ท่านพ่อ ท่านวางใจเถอะ ข้าสบายดี”

มีบิดาเช่นนี้เคียงข้าง เซี่ยเชียนฮวันก็อดรู้สึกอบอุ่นใจไม่ได้ และกล่าวเสียงปลอบโยน

อันติ้งโหวฉุดนางให้นั่งลงด้วยท่าทางมีความสุขระคนเป็นห่วง อารมณ์มากมายพรั่งพรูออกมา จนรู้สึกไม่สบายใจ “ทุกวันนี้มารดาเป็นห่วงเจ้ามากเพียงใดรู้หรือไม่ นางคะยั้นคะยอให้ข้าพานางไปพบสามีเจ้าที่จวนจ้านอ๋อง”

“ไปพบเซียวเย่หลันทำไม?” เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกตกใจ

“ก็ขอร้องให้เขา ช่วยหาทางพาเจ้ากลับเมืองหลวงนะสิ!”

อันติ้งโหวยิ้มอย่างขมขื่น

เมื่อเห็นสีหน้าของบิดา เซี่ยเชียนฮวันจึงพอเดาผลลัพธ์ออก