หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 296

“ฮวันฮวัน เจ้าอยากพูดอะไร”

อันติ้งโหวไม่ค่อยเห็นท่าทางจริงจังของบุตรสาวผู้นี้นัก ดังนั้นจึงรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย

เขากล่าวปลอบโยนอย่างเอาใจ “เจ้าอยากกินเนื้อ ดื่มเหล้า หรือว่าอยากได้หนุ่มรูปงามล่ะ? ไม่ต้องห่วงนะพ่อจะหาทางแอบส่งไปให้เจ้าเอง”

“ท่านพ่อ ข้ากำลังพูดเรื่องจริงจังกับท่านอยู่นะ”

เซี่ยเชียนฮวันพลันครุ่นคิดว่า ในใจของอันติ้งโหว นางเป็นคนเช่นนั้นหรอกหรือ?

นางเล่าข้อมูลที่ชายสวมหน้ากากบอกให้อันติ้งโหวฟัง แต่ทว่าไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับชายสวมหน้ากาก บอกแค่ว่ามีคนส่งข่าวให้นาง

อันติ้งโหวขมวดคิ้วหลังจากที่ฟังจบ “ช่วงนี้อัครมหาเสนาบดีหลี่มักจะพุ่งเป้ามาที่ข้า แม้กระทั่งอยากให้ฝ่าบาทลดตำแหน่งของข้าลง หรือว่าเขาคิดจะทำอะไรบางอย่าง”

“ค่อนข้างเป็นไปได้ ท่านพ่อ แล้วเซี่ยเหยียนล่ะ?” เซี่ยเชียนฮวันถาม

“พี่ชายเจ้าไปดื่มเหล้านะ กระดูกผุๆ อย่างข้าทนความครื้นเครงไม่ไหว ซ้ำยังปวดเอวอีก เลยพักผ่อนอยู่ในเต็นท์จะดีกว่า”

อันติ้งโหวพูดพลางใช้มือนวดเอวตัวเองไปด้วย

เซี่ยเชียนฮวันกอดแขนเขาแล้วกล่าวฉอเลาะ “ท่านพ่อไม่แก่สักหน่อย เรียกว่าวัยกำลังเนื้อหอมถึงจะถูก”

“หึหึ ปากของเจ้าเนี่ยนับวันยิ่งหวานขึ้นทุกที”

อันติ้งโหวเคาะปลายจมูกของนางพลางหัวเราะ

แต่ทันใดนั้น รอยยิ้มของเขาก็แข็งทื่อ และกล่าวพึมพำว่า “ไม่ดีแล้ว!”

“มีอะไรหรือท่านพ่อ?”

“ฮวันฮวัน ตอนที่เจ้าพูดข้าก็นึกขึ้นได้ว่า มีองค์รักษ์ผู้หนึ่งเรียกให้เหยียนเอ๋อร์ไปดื่มเหล้า คนคนนั้นดูไม่เหมือนคนขององค์ชายสิบ!”

สีหน้าของอันติ้งโหวดูย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ เขาลุกขึ้นยืน และเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย

เดิมทีเขาไม่สนใจพฤติกรรมแปลกๆ ขององค์รักษ์ผู้นั้น

เพราะครั้งนี้มีขุนนางบุ๋นบู้มาร่วมงานล่าสัตว์เยอะเกินไป พวกเขาล้วนพาคนมาด้วยมากมาย ฉะนั้นหากจะเจอคนแปลกหน้าบ้างก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร

ถ้าหากเซี่ยเชียนฮวันไม่เตือน อันติ้งโหวคงไม่นึกถึงองค์รักษ์แปลกๆ สองสามคนนั้น