หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 303

ภูเขาจื่อเสีย

เซี่ยเชียนฮวันควบม้ามาครึ่งคืน ในที่สุดก็กลับมาถึงเสียที

เมื่อกลับถึงอาราม เสี่ยวตงก็เข้ามาต้อนรับด้วยสีหน้าประหม่า “พระชายา ท่านกลับมาแล้ว! เมื่อคืนหลิวไท่เฟยผู้นั้นตื่นขึ้นมา และทันทีที่นางตื่นนางก็มาสร้างปัญหาให้กับท่าน...”

“นางพบว่าข้าไม่อยู่หรือ?” เซี่ยเชียนฮวันนิ่วหน้า

“ขออภัยเจ้าค่ะพระชายา ล้วนเป็นบ่าวที่ไร้ประโยชน์ ไม่สามารถจัดการกับนางได้”

เสี่ยวตงแสดงสีหน้าโศกเศร้า

เซี่ยเชียนฮวันตบไหล่ปลอบใจนาง “ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก ข้าควบคุมปริมาณยาไม่ดีเอง เดิมทีมันควรจะทำให้นางไม่ได้สติไปสองสามวัน”

“พระชายาจ้านอ๋อง เจ้าขัดพระบัญชาของฝ่าบาทและแอบออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาต หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ดูสิว่าวันนี้เจ้าจะอธิบายอย่างไร”

หลิวไท่เฟยเดินมาจากด้านหลังพร้อมภิกษุณีติงจิ้งและคนอื่นๆ

ภิกษุณีติงจิ้งมองเซี่ยเชียนฮวันด้วยใบหน้าผิดหวัง แล้วพูดว่า “พระชายา ท่านยังเด็กนัก จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ท่านจะโหยหาความเจริญของเมืองหลวง แต่การที่ท่านออกจากภูเขาจื่อเสียโดยไม่แจ้งให้ทราบ มันส่งผลกระทบต่อทุกคน”

“ท่านภิกษุณี ข้าไม่ได้แอบไปเมืองหลวง เพียงแต่รีบร้อนลงจากเขาไปรักษาคนป่วยจึงไม่มีเวลาแจ้งให้ท่านทราบ ท่านลองคิดดูสิว่า ไปกลับเมืองหลวงต้องใช้เวลากี่วัน หากข้าไปเมืองหลวงจริง จะกลับมาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร”

เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างใจเย็น

ภิกษุณีติงจิ้งได้ยินดังนั้น คิ้วที่ขมวดมุ่นจึงคลายลง “หากเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้”

นางไม่ต้องการทําให้มันเป็นเรื่องใหญ่ แต่หลิวไท่เฟยกลับไม่ยอมเลิกราง่ายๆ นางเคล้นถามต่อว่า “เจ้าบอกว่าเจ้าลงจากเขาไปรักษาคนป่วย แล้วคนป่วยชื่อแซ่อะไร บ้านอยู่ที่ไหน?”

“ข้าคิดว่าเรื่องนี้ ข้าไม่มีความจำเป็นต้องบอกไท่เฟย”

“เหอะ ข้าได้สอบถามสาวใช้ของเจ้าแล้ว พวกเจ้าสองนายบ่าวเห็นได้ชัดว่ามีพิรุธ ไม่รู้ว่าที่ลงจากเขาไปนั้นคงมิใช่แอบไปหาผู้ชายหรอกนะ!”