หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 325

"เคยเจอเพคะ นางยังเคยพูดถึงท่านป้าอยู่ด้วย"

ในเมื่อเซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าไทเฮาเอ่ยถามถึงหลิวไท่เฟยด้วยตนเอง นางจึงได้ตั้งใจพูดต่อ

ใบหน้าของไทเฮาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไรนัก นางยิ้มแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

"งั้นหรือ? นางกล่าวถึงข้าว่าอย่างไร?"

"หลิวไท่เฟยกล่าวว่า ในตอนนั้นท่านป้าเห็นว่านางอายุยังน้อยจึงได้ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ดังนั้นนางจึงซาบซึ้งในบุญคุณของท่านเสมอมา" เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยท่าทีอันออดอ้อน

ไทเฮาพยักหน้า ไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆ ออกมา ก่อนจะกล่าวขึ้นต่อไปว่า "ตอนที่นางถูกส่งไปภูเขาจื่อเสีย อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้า อยู่ในวัยรุ่งเรืองแท้ๆ กลับต้องไปเฝ้าที่สุสานจักรพรรดิ น่าเห็นใจเหลือเกิน"

"ท่านป้า..."

"อ้อ ห้าวเออร์กลับมาแล้วรึ" ไทเฮายื่นมือชี้ออกไป ริมฝีปากเปี่ยมด้วยรอยยิ้มและความเมตตาเหมือนในความทรงจำตอนเด็กของเซี่ยเชียนฮวันไม่เปลี่ยนแปลง

พระราชนัดดาน้อยกระโดดกระเด้งเข้ามาแล้วกอดไปที่เข่าของไทเฮา "เสด็จย่าทวด ข้าหิวเหลือเกิน!"

"เช่นนั้นเจ้าลองถามอาสะใภ้ของเจ้าดูก่อน ว่านางอนุญาตให้เจ้ากินขนมหรือไม่" ไทเฮาหยอกล้อเขาเล่น

"ท่านพี่ ข้าอยากกินขนมเหลียนฮวาได้หรือไม่?"

เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน ใช้น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยถาม

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะร่า นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของเขาเบาๆ "วันนี้เจ้าออกกำลังกายไปไม่น้อย ข้าให้กินได้สองชิ้น"

"ดีจริง!"

พระราชนัดดาน้อยตะโกนร้องขึ้นด้วยความดีใจ

เซี่ยเชียนฮวันนั่งเล่นอยู่ในวังหย่งโซ่วสักพัก สนทนาตามประสากับไทเฮา ได้รู้เรื่องราวอันน่าสนใจมากมาย

อาทิเช่น หมิงเฟยอาศัยการร่ายรำที่โดดเด่นน่าประทับใจในงานเลี้ยงพระราชวัง จึงทำให้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้

และเช่น อู่อันโหวกลับจากเดินทางไปบ้านฮูหยิน แล้วรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันถูกส่งตัวออกไปที่ภูเขาจื่อเสียก็โมโหยิ่งนัก เดินทางไปโหวกเหวกโวยวายหาเรื่องต่อหน้าฮ่องเต้ราวกับเด็กๆ ฮ่องเต้ไม่รู้จะทำเช่นไรได้แต่ทรงปวดหัว