หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 329

ลมหนาวพัดโชยมา ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน ภาพตรงหน้ากลายเป็นสีขาวดำ

ท่ามกลางธงที่โบกสะบัดไปพร้อมกับสายลมแห่งความหนาวเหน็บ เซี่ยเชียนฮวันอยู่นิ่งไม่ไหวติง ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง นางพูดไม่ออกเป็นเวลาเนิ่นนาน

"เหนียงเหนียงเพคะ!"

เสี่ยวตงวิ่งตามมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหนา นางสวมให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

นางถอนหายใจออกมาว่า "หากท่านอ๋องไม่อยู่แล้ว ท่านคือนายแห่งจวนจ้านอ๋อง บัดนี้ท่านต้องเข้มแข็งนะเพคะ จะได้ไม่ถูกคนภายนอกดูถูกเอา”

"นี่เพิ่งจะผ่านไปสองวัน " เซี่ยเชียนฮวันกุมมือเสี่ยวตงไว้ “หาเพียงสองวันไม่เจอ กลับยอมแพ้เสียแล้ว ไม่เร็วเกินไปหรือ!"

เซียวเย่หลันเป็นคนที่ชะตาแข็ง เขาจะจากไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

นางอยากจะขึ้นเป็นนายแห่งจวนจ้านอ๋องก็จริง

แต่บัดนี้ยังไม่ถึงเวลา!

เสี่ยวตงพูดขึ้นด้วยความลังเล "เหนียงเหนียงสลบไปหนึ่งวันเต็ม บัดนี้เข้าวันที่สามแล้ว"

"วันที่สาม...วันที่สามแล้วอย่างไร อู่อันโหวสัญญากับข้าว่าจะส่งคนไปตามหาที่ตีนเขา พวกเขาอยากให้เซียวเย่หลันตายมากงั้นหรือ แค่ไม่กี่วันก็ยังรอไม่ได้!"

เซี่ยเชียนฮวันปล่อยมือเสี่ยวตงออกแล้ววิ่งไปดึงธงไว้ทุกข์สีขาวที่แขวนไว้จากที่สูงลงมา

ธงสีขาวโบกสะบัดพัดปลิว ราวกับดอกไม้ที่ผลิบาน

เสี่ยวตงกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น "บ่าวจะกล้าหวังให้ท่านอ๋องเป็นอะไรได้อย่างไรกัน อู่อันโหวพาคนมากมายลงไปหาท่านอ๋องที่ตีนเขาแล้ว ในวันนี้พวกเขาพบศพที่กระดูกและเนื้อแหลกเหลว ศพนั้นสวมชุดท่านอ๋องอยู่ พวกเขาเพิ่งส่งโลงศพกลับมา!"

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

พบศพเซียวเย่หลันแล้วหรือ...

ไม่ เป็นไปไม่ได้

นางหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์อย่างบ้าคลั่ง

ที่แห่งนั้นมีผู้คนมากมายสวมเสื้อผ้าไว้ทุกข์นั่งร่ำไห้คร่ำครวญ องค์ชายทั้งหลายก็อยู่ที่นั่นด้วย ใบหน้าโศกเศร้าเสียใจ