หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 330

"ปึ้ง..."

เซี่ยเชียนฮวันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเปิดฝาโลงออกต่อหน้าทุกคน

ด้านในมีศพชายคนหนึ่งนอนอยู่ ร่างกายแหลกเหลวมองไม่เห็นหน้า

ทุกคนในห้องโถงไว้ทุกข์ไม่กล้ามอง ได้แต่เบือนหน้าหนี บ้างก็ยกมือขึ้นปิดจมูก

เซี่ยเชียนฮวันเคยเห็นศพมามากมายในฐานะที่เป็นหมอจนเคยชิน

แต่เมื่อนางเห็นศพชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าอันคุ้นเคยนี้ มือของนางยังคงสั่นคลอนเล็กน้อย ร่างกายโอนเอนแทบยืนไม่นิ่ง

เหตุการณ์ที่เคยผ่านมาทั้งหมด แวบขึ้นมาในความคิดของนาง

ทั้งดวงตาเย็นชาของเขาที่อ่อนโยนบ้างเป็นบางครั้ง และคำพูดที่โหดร้ายเป็นบางครั้ง ลมหายใจอุ่นๆ ที่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกัน ทั้งหมดกลายเป็นสายลมไปแล้ว สลายเข้าไปในเมฆขาว

“น้องสะใภ้ เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร"

องค์รัชทายาทปล่อยซูอวี้เออร์แล้วเดินเข้าไปวางมือบนไหล่ของเซี่ยเชียนฮวัน หายใจเข้าลึก

น้ำเสียงของเขาทำให้เซี่ยเชียนฮวันได้สติกลับคืนมาสู่ความเป็นจริง

นางก้มลงไปมองใกล้ๆ ชายที่นอนอยู่ในโลงศพ แม้จะมองไม่เห็นหน้าแล้ว แต่รูปร่างท่าทางคล้ายกับเซียวเย่หลันเหลือเกิน ร่างกายของเขาแหลกเหลวจนมองไม่ออกถึงปานหรือรอยแผลเป็นใดๆ

สถานการณ์อย่างนี้ แม้แต่ผู้ชันสูตรพลิกศพก็อาจบอกไม่ได้ว่าใช่หรือไม่

อวัยวะภายในของเขาก็เน่าและ

"ทำใจเสียเถิด" องค์รัชทายาทปลอบโยน "ในครรภ์ของเจ้ายังมีเลือดเนื้อของเจ้าเจ็ดอยู่ บัดนี้เพียงเจ้าใช้ชีวิตที่เหลือให้ดี เจ้าเจ็ดจะได้ไม่เป็นห่วงเจ้า"

"หมิงเฟยเหนียงเหนียงได้ดูศพแล้วหรือไม่?" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถามขึ้นทันใด

"ว่าอย่างไรนะ?"

องค์รัชทายาทอยู่ในความตกตะลึง

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาอันมุ่งมั่น "หมิงเฟยคือมารดาของเซียวเย่หลัน แม่ลูกหัวใจผูกกัน ศพนี้นางควรเดินทางมาดูด้วยตัวเองเป็นการยืนยัน"