ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันเดินทางมาถึงหมู่บ้านฉางหยวน ก็เป็นเวลามืดแล้ว
ในหมู่บ้านยังคงมีสภาพน่าสลดดังเดิม แม้ศพจะถูกจัดการจนเรียบร้อยแล้ว แต่เสื้อผ้าและคราบเลือดที่ล้างไม่ออก ยังคงบ่งบอกว่าที่นี่เคยเกิดเรื่องใดขึ้น
เซี่ยเชียนฮวันพยายามเดินเลี่ยงขั้นบันไดที่แตกหัก แล้วปีนขึ้นไปยังที่สูง มองออกไปยังทิวทัศน์ที่เงียบสงบแห่งนี้
“เซียวเย่หลัน!” นางลองเอ่ยเรียกเซียวเย่หลันดู “หากเจ้าได้ยินข้า จงตอบรับข้า หรือเคาะของที่อยู่ข้างกายให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่!”
สิ่งที่ตอบนางกลับมามีเพียงสายลมอันเยือกเย็น
เซี่ยเชียนฮวันยังไม่ยอมแพ้ นางปีนไปอีกยอดเขาหนึ่ง ตะโกนว่า “เซียวเย่หลัน หากเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจะเอาสมบัติของเจ้าทั้งหลายมาเป็นของตน แล้วคลอดเด็กในท้องออกมา ให้เขาสืบทอดตำแหน่งจ้านอ๋องของเจ้า กลายเป็นทายาทคนเดียวของเจ้า และใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งในสมบัติที่เจ้าทิ้งไว้!”
“เจ้าขี้ขลาด โง่เง่า เซียวเย่หลัน เจ้ายอมได้งั้นหรือ? เจ้าเป็นลูกผู้ชายหรือไม่?!”
น้ำเสียงของนางแหบแห้ง อดไม่ได้ที่จะไอออกมา
แต่รอบกายนอกจากเสียงลมแล้ว กลับไร้ซึ่งเสียงตอบรับใด
เซี่ยเชียนฮวันได้แต่คิดในใจว่า ด้วยนิสัยของเซียวเย่หลัน เขาจะไม่ยอมให้ “ลูกคนอื่น” มาเอาทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไปแน่นอน หากเขาได้ยินคำพูดนี้ของนางคงจะรีบปรากฏตัวออกมา
หรือว่า เขาจะ...
เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ความเจ็บปวดที่ถาโถมมาดั่งคลื่นพายุก็ทำให้นางปวดร้าวจนแทบหายใจไม่ออก
นางคิดว่าต่อจากนี้ ตนจะไม่ได้เจอชายคนนั้นอีก ไม่ได้ยินเสียงของเขาอีกแล้ว หัวใจดวงน้อยก็ว่างเปล่าราวถูกใครคว้านออกไป และไม่อาจเติมเต็มได้อีกเลย
นั่นสิ เขาน่ารังเกียจขนาดนั้น
แต่ทำไมเมื่อเขาหายไปจริงๆ นางกลับเสียใจมากมายเพียงนี้ ราวกับสวรรค์กำลังล้อเล่นกับนาง
“กา กา กา”
จู่ๆ ที่นอกหน้าต่างก็มีบางอย่างเข้ามาดึงดูดความสนใจของเซี่ยเชียนฮวัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...