หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 336

ไข้สูงเช่นนี้ หากใช้วิธีในสมัยโบราณไม่อาจลดได้แน่นอน

แต่ในมือของเซี่ยเชียนฮวันตอนนี้ไม่มียาใดๆ แม้นางจะรู้ว่ากลั่นออกมาอย่างไรแต่ก็ทำไม่ทัน

วิธีเดียวที่ทำได้ก็คือ ใช้เข็มหยกดำ

แต่นางเพิ่งจะได้มันมา ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใช้อย่างไร หากผิดพลาดขึ้นมาอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตของเซียวเย่หลัน!

ในตำราทั้งเจ็ดเล่มหมอผีเขียนเอาไว้ว่า ยิ่งเป็นเข็มที่เก่งกาจเพียงใด แต่ละครั้งที่ใช้ ผู้เป็นหมอจะสูญเสียพลังมาก

เซี่ยเชียนฮวันไม่แน่ใจว่าความสามารถของตนจะสามารถต่อสู้กับแรงสะท้อนกลับของเข็มหยกดำได้หรือไม่

นางจึงไม่ได้ตัดสินใจโดยพลการ

เมื่อครู่นางไปขุดสมุนไพรมาจากป่าได้จำนวนไม่น้อย ลองไปต้มให้เซียวเย่หลันกินดูก่อน หากสามารถอาศัยพลังจากร่างกายของเขา โดยมียาสมุนไพรเหล่านี้มาช่วยแล้วทำให้อาการดีขึ้นได้เช่นนั้นก็คงจะดี

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง

เซี่ยเชียนฮวันเดินถือถ้วยยาตรงเข้ามาทางเซียวเย่หลัน พยุงเขาให้ลุกขึ้นแล้วพูดเบาๆ ว่า "เจ้ารีบดื่มนี่เขาไปเถิด ดื่มเข้าไปก็ไม่เป็นไรแล้ว"

แต่เนื่องจากสติของเซียวเย่หลันหลุดลอยไปแล้ว ต่อให้เซี่ยเชียนฮวันพยายามพยุงใบหน้าของเขาเอาไว้แล้วฝืนป้อนยาลงไป วินาทีต่อมายานั้นก็จะไหลออกมาจากมุมปากซีดเผือดของเขา

เซี่ยเชียนฮวันไม่รู้จะทำอย่างไร ลังเลอยู่สักครู่นางจึงเงยหน้าขึ้นจิบยาไปหนึ่งอึก

นางกอดเซียวเย่หลันไว้ หลับตาจูบไปที่ริมฝีปากของเขา เมื่อเปิดปากเขาออก นางก็ค่อยๆ ป้อนยาไปทางปากของเขา

เซียวเย่หลันค่อยๆ กางแขนออกแล้วกอดนางไว้เช่นกัน

ทั้งสองพัวพันอยู่ด้วยกัน ร่างกายและจิตใจสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของอีกฝ่าย บัดนี้ไม่อาจรู้ได้ว่ายาที่ดื่มเข้าไป มีรสหวานหรือรสขม

เซี่ยเชียนฮวันป้อนยาให้เขาจนหมดถ้วยอย่างทุลักทุเล

เมื่อเห็นยาหมดถ้วยแล้ว นางกลับรู้สึกเสียดายขึ้นในใจ และไม่อยากผละออกจากริมฝีปากของเซียวเย่หลันเลย

เซี่ยเชียนฮวันได้สติกลับคืนมา รู้สึกเขินอายกับความคิดนี้ของตน ใบหน้าของนางแดงเรื่อขึ้นทันที มือและเท้าก็ร้อนผ่าวท่าทางกระสับกระส่าย