หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 338

"พอได้แล้ว"

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ขึ้นเพื่อให้องค์ชายรองและองค์รัชทายาทหยุดทะเลาะกัน

ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงเงียบเสียงลง

องค์ชายรองสังเกตดูสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ พบว่าแววตาของฮ่องเต้มืดมนลงไปไม่น้อย

ต่อมาฮ่องเต้จึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หากวันที่ฝังศพของเจ้าเจ็ดแล้วพระชายาจ้านอ๋องยังไม่ปรากฏกาย จงถอนตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋องของนางเสียและอย่าให้นางกลับมาอีก"

...

ภายในกระท่อมร้าง

เซี่ยเชียนฮวันเปิดเสื้อผ้าของชายหนุ่มออก

เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้ไม่ให้เสื้อผ้าของต้าเซี่ย ดูเหมือนกับเสื้อผ้าจากต่างถิ่น

จากการคาดเดาของเซี่ยเชียนฮวัน คิดว่าเซียวเย่หลันคงจะสังหารชาวซีเหลียง แล้วอาศัยช่วงที่ดวงตาเขายังมองเห็น รีบถอดเสื้อผ้าของตนออกเปลี่ยนกับอีกฝ่าย ก่อนจะเอาร่างของอีกฝ่ายโยนลงไปที่เหว ใช้วิธีนี้ในการหลอกล่อชาวซีเหลียงว่าตนตกเหวตายไปแล้ว

ปรากฏว่าอู่อันโหวและลูกน้องกลับพบศพของชาวซีเหลียงผู้นั้น ด้วยใบหน้าอันแหลกเหลวจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเซียวเย่หลัน ด้วยเหตุนี้จึงพาศพนั่นกลับเมืองหลวง

"เฮ้อ เจ้าน่ะเกือบจะตายอยู่ในสถานที่รกร้างไร้ผู้คนแห่งนี้เสียแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น กลับเป็นคนอื่นที่อาศัยตัวตนของเจ้าลงโลงอย่างสง่างาม แต่เจ้าในฐานะเทพแห่งสงครามกลับต้องเน่าเฟะอยู่ในสถานที่ห่างไกลจนกลายเป็นปุ๋ยผง”

เซี่ยเชียนฮวันพูดขึ้นเบาๆ แล้วใช้นิ้วมือลูบคลำไปบนแผ่นอกของชายหนุ่มอันแข็งแกร่ง

หากไม่หยิบยกเรื่องความโกรธแค้นระหว่างนางกับเขามาพูด จุดจบเช่นนี้ช่างดูไม่หยุดธรรมสำหรับเซียวเย่หลันเลย

ดังนั้นสวรรค์จึงส่งนางมาที่นี่

เพื่อช่วยเขา

นางหยิบเข็มดำออกมาแล้วหลับตาลง ทำจิตใจให้สงบแล้วฝังลงไปในตำแหน่งฝังเข็มของเซียวเย่หลัน

วินาทีที่ฝังเข็มลงไป นางสัมผัสได้ถึงพลังของเข็มหยกดำที่แผ่ซ่านออกมา แทรกซึมเข้าไปในปลายเล็บของนาง ทำให้นางรู้สึกคลุมเครือสับสน มือสั่นจนแทบไม่อาจควบคุมได้

นี่คงเป็นพลังแห่งเข็มหยกดำใช่หรือไม่