หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 339

"เซียวเย่หลัน เจ้า เจ้าเป็นอะไรไป?!"

เซี่ยเชียนฮวันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แล้วรีบเข้าไปใช้มือลูบเซียวเย่หลันที่กำลังกระตุก

นางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกดเซียวเย่หลันไว้ที่พื้นแล้วจับชีพจรให้เขาด้วยความยากลำบาก

แย่แล้ว...

ชีพจรของเขาดูยุ่งเหยิง เลือดกำลังไหลกลับ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หลอดเลือดของเขาจะแตกตาย! เซี่ยเชียนฮวันกุมมือเซียวเย่หลันเอาไว้ด้วยน้ำตานองหน้า “เจ้าอดทนอีกสักหน่อยได้หรือไม่? ข้าขอร้องเจ้าเถิด ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้"

เซียวเย่หลันใบหน้าซีดเผือด บัดนี้เขาไม่อาจควบคุมตนเองได้ นิ้วมือเขาสั่นคลอน แล้วใช้นิ้วเขียนไปยังฝ่ามือของนางราวกับกำลังเขียนคำบางคำ

ตัวแรกเป็นตัวอักษรที่มีขีดค่อนข้างซับซ้อน

เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานจึงพบว่าเขาเขียนคำว่า "เซี่ย" (谢แปลว่าขอบคุณ)

นางจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า "เจ้าขอบคุณข้าตอนนี้คงยังเร็วเกินไป! หากเจ้าต้องการขอบคุณที่ข้าช่วยชีวิตเจ้า ก็อดทนอยู่ต่อ รอให้ข้าฝังเข็มสุดท้ายเสร็จก่อน เมื่อเจ้าหายดีแล้วค่อยขอบคุณข้าด้วยตนเองก็ไม่สาย!"

จากนั้น เซียวเย่หลันก็เริ่มเขียนตัวอักษรตัวที่สอง

มือของเขาสั่นคลอน จึงทำให้เขียนได้ไม่ถนัดนัก เขาเขียนเพียงแค่ขีดยาวขีดหนึ่งเป็นทางเอนเอียง และขีดตรงลงมา... (千เชียน)

เดี๋ยวก่อนนะ

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

เขาคงไม่ได้กำลังจะเขียนชื่อนางใช่หรือไม่?

ในคำแรก เขาไม่ได้คิดจะขอบใจนาง แต่ต้องการจะเขียนชื่อของนางออกมาต่างหาก

เมื่อเอาเรื่องราวเหล่านี้เอามารวมกัน เซี่ยเชียนฮวันหรี่ตราลง ใบหน้าของนางแดงเรื่อเล็กน้อยทำตัวไม่ถูก

ตอนนี้เซียวเย่หลันไม่ได้สติ และเริ่มไม่รู้ตัวแล้ว เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ข้างกายเป็นใคร

สถานการณ์คาบลูกคาบดอกเป็นตายเช่นนี้ เขาใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เขียนชื่อของนางออกมา หมายความว่าอย่างไร?

หรือก่อนที่เขาจะตายอยากฝากฝังนางให้ผู้อื่นดูแล