หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 340

"เจ้าคือ..."

เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

นับเสียงของเขาเบามากทั้งยังคลุมเครือ ด้วยความดังเสียงนี้ไม่อาจทำให้เซี่ยเชียนฮวันซึ่งเหนื่อยล้าบาททั้งวันตื่นขึ้นได้

นางยังคงกุมมือเขาเอาไว้แน่นต่อให้นอนหลับสนิทก็ไม่ปล่อย

เซียวเย่หลันหันหน้ากลับมา

แม้เขาจะมองไม่เห็นบรรยากาศตรงหน้านี้ แต่เขารับรู้ได้ว่า สตรีนางนี้นอนเอนกายอยู่ข้างเขาราวกับสัตว์ตัวน้อย พิงมาที่บ่าของเขา

ได้ยินว่าหากคนเราสูญเสียทักษะการมองเห็น การรับกลิ่นและการได้ยินต่างๆ ไป สัญชาตญาณจะแข็งแกร่งมากขึ้น

ตอนนี้จู่ๆ เซียวเย่หลันก็มีความคิดอันแปลกประหลาดหนึ่งขึ้นมา

สตรีที่นอนอยู่ข้างกายเขาตอนนี้ ให้ความรู้สึกอันคุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับสตรีที่ใช้ร่างของตนในการช่วยเขาขับพิษเย็น และเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาในครั้งนั้น

แน่นอนเขารู้ว่าผู้มีพระคุณคนนั้นคือซูอวี้เออร์

แต่ความคิดนี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในใจของเขาไม่จางหาย

เขาจำเป็นต้องยอมรับว่าเขาไม่ชอบมีปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายกับสตรีนัก รวมถึงซูอวี้เออร์ แต่สำหรับสตรีนางนี้แทบจะเข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว เขากลับไม่รู้สึกปฏิเสธใดๆ

ทำให้เซียวเย่หลันแปลกใจเหลือเกิน

เพียงแต่ตอนนี้ อาการไข้ของเขายังไม่ลดลง เมื่อครุ่นคิดได้ไม่นานในสมองก็เกิดภาพคลุมเครือแล้วหมดสติไปอีกครั้ง

......

วันต่อมา

เซี่ยเชียนฮวันตื่นขึ้น ปฏิกิริยาแรกก็คือวัดไข้ของเซียวเย่หลันทันที

นี่เป็นเรื่องที่นางทำมาตลอดสองวันนี้โดยเคยชินแล้ว

เมื่อตรวจอาการเสร็จ นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก "ผ่านวันนี้ไปไข้เจ้าจะลดลงแน่แล้ว เซียวเย่หลัน เจ้าถือว่าโชคดีไม่น้อย"