หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 341

“เซียวเย่หลัน ถ้าหากข้าไม่ใช่หลานสาวของไทเฮา และท่านไม่ใช่จ้านอ๋อง ท่านจะแต่งงานกับข้าอยู่รึไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันเท้าคาง แล้วมองเซียวเย่หลันอย่างยิ้มๆ

อย่างที่นางคาด เขาเพียงจดจ่ออยู่กับการกิน และไม่ตอบคำถามของนาง

หลังจากกินเสร็จ เขาก็เอียงศีรษะเล็กน้อย เพื่อรอให้เซี่ยเชียนฮวันป้อนคำต่อไป

“ช่างเถอะ อย่างไรเสียท่านคงอยากจะแต่งงานกับซูอวี้เออร์” จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็หงุดหงิดขึ้นมา นางตบตะเกียบลงบนโต๊ะดังปัง แล้วกล่าวเสียดสีว่า “แต่ท่านไม่รู้อะไร ถ้าหากท่านมิใช่องค์ชาย ซูอวี้เออร์อะไรนั่นคงไม่แม้แต่จะชายตามองท่านเลย”

เซียวเย่หลัน “…”

ข้าวเขาล่ะ?

รออยู่นานก็ไม่เห็นมีอะไร

ถึงแม้จะไม่ได้ยินและมองไม่เห็น แต่ยังสามารถสัมผัสความรู้สึกได้อย่างรางๆ ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะโกรธ

คงไม่ใช่ว่าเบื่อหรือรู้สึกเหนื่อยกับตัวภาระอย่างเขาหรอกนะ...

เซียวเย่หลันถอนหายใจออกมา แล้วก้มหน้าลง ขนตาหนาดุจปีกอีกาพลันหลุบต่ำปกปิดนัยน์ตาคม ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก

เซี่ยเชียนฮวันเห็นเขาก้มหน้า ก็เกิดความรู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมาในใจ ก่อนจะกล่าวเสียงเบาว่า “เอาล่ะ รอกินข้าวเสร็จแล้ว ข้าจะออกไปหาสมุนไพรมาช่วยท่านอีกครั้ง”

กล่าวจบ นางก็หยิบตะเกียบขึ้นมาใหม่ แล้วคีบอาหารป้อนเซียวเย่หลันต่อ

ผู้ชายคนนี้ยังไม่โง่ถึงขั้นช่วยไม่ได้ นางคิด สักวันหนึ่ง เขาจะต้องค้นพบโฉมหน้าที่แท้จริงของซูอวี้เออร์

เซียวเย่หลันคล้ายสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนี้หายโกรธแล้ว จึงหันหน้ามา มุมปากยกยิ้มน้อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่สวยงาม

“ชิ อยากอ่อยข้างั้นหรือ? รอให้ตาท่านหายดีก่อนเถอะค่อยพูด! ตอนนี้ใบหน้าถูกพิษเหมือนรวงผึ้ง ยังจะกล้ายิ้มอีก” เซี่ยเชียนฮวันตบแขนเขาเบาๆ

เซียวเย่หลันรีบจับข้อมือของนาง ไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนเขาจะชอบเล่นกับนางแบบนี้ เพราะจู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา

เซี่ยเชียนฮวันพยายามจะดึงมือกลับมา ทั้งสองยื้อยุดกันไปมา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างอบอุ่น

หลังทานข้าวเสร็จ นางก็ประคองเซียวเย่หลันให้นั่งลง แล้วกระซิบที่ข้างหูของเขาว่า “ข้าต้องออกไปข้างนอก ส่วนท่านจะอยู่ที่นี่เพียงลำพัง อย่าเดินไปไหนมาไหนมั่วซั่วนะ”