หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 35

เซียวเย่หลันหันกลับมามอง

ท่ามกลางแสงจันทร์ ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงโดดเด่นสง่างามราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ไม่มีสิ่งใดแปดเปื้อนแม้แต่น้อย

เซี่ยเชียนฮวันจำต้องยอมรับ

ชายผู้นี้แม้จะน่ารังเกียจเพียงไร แต่รูปร่างหน้าตาของเขายังคงทำให้นางหลงใหลได้ทุกเมื่อ

นางเดินกะเผลกๆ เข้ามาแล้วชายตามองเซียวเย่หลันที่นั่งอยู่บนม้าขาว “เจ้าคิดจะจากไปเช่นนี้หรือ”

“ไม่เช่นนั้นเล่า?” เซียวเย่หลันมองไปที่นางด้วยความเย็นชา “ให้เจ้าตบข้าอีกครั้งค่อยไปงั้นรึ?”

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึๆ ออกมาจากลำคอ “บัดนี้ทุกคนล้วนยุ่งอยู่กับการถอนต้นไม้ ไม่มีใครพยุงข้า ที่หลังข้าบาดเจ็บเช่นนี้ ข้าจะขึ้นเกี้ยวเองได้อย่างไร”

“เจ้าต้องการให้ข้าพยุงเจ้า?”

เซียวเย่หลันเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย

เขาสงสัยเสียจริงว่าสตรีนางนี้เอาความมั่นใจมาจากที่ใด

เมื่อครู่ตบหน้าเขาต่อทุกคน บัดนี้ยังกล้าเอ่ยเงื่อนไขเช่นนี้อีก

“เจ้าไม่ยินดีพยุงข้าก็ไม่เป็นไร ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งจนกระทั่งฟ้าสาง ให้ทุกคนในวังรู้ว่าเจ้าทำร้ายคนดีและเกือบโบยภรรยาผู้เติบโตมาด้วยกันแต่เล็ก จนแทบถึงแก่ชีวิต”

เซี่ยเชียนฮวันพยุงไม้ค้ำเอาไว้ แกล้งทำท่าทางจะนั่งลงอย่างช้าๆ และเจ็บปวด ดึงดูดความสนใจจากองครักษ์ยามละแวกนั้นที่เดินไปมา

ถึงอย่างไรชื่อเสียงนางในเมืองหลวงก็ไม่มีสิ่งใดจะเสียแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันก็อยากรู้ว่าจ้านอ๋องผู้นี้จะเห็นแก่หน้าตนเองบ้างหรือไม่

สีหน้าเซียวเย่หลันเคร่งขรึมไม่น่ามอง เขากระโดดลงจากหลังม้าโดยไม่เอ่ยวาจาใด จากนั้นเดินไปทางเซี่ยเชียนฮวันอย่างดุดัน

ขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังคิดว่า เขาจะอาศัยช่วงค่ำคืนอันมืดมิดดนี้ฆ่าปิดปากนางหรือไม่ จู่ๆ เซียวเย่หลันก็โน้มกายลงมาแบกนางขึ้นไป!

“นี่! เจ้า เจ้าคิดทำสิ่งใด ปล่อยข้าลงไป!” เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนั้น