“หืม? ใครกันที่ช่วยเจ้าไว้ ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม!”
ฮ่องเต้รู้สึกสนใจเรื่องนี้ขึ้นมา
เซียวเย่หลันคุกเข่าลง กล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า “ขออภัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ หากลูกจะทูลขอรางวัลให้แก่คนผู้นั้นสักข้อหนึ่ง”
“เจ้าลองว่ามา”
ฮ่องเต้ยิ้มขึ้น
ผู้ที่ช่วยบุตรชายของเขาไว้ อยากได้สิ่งใดล้วนมิใช่ปัญหา
ต่อให้เป็นการแต่งตั้งตำแหน่งโหวหรือเจวี๋ย
เซียวเย่หลันเม้มริมฝีปากบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ “ลูกประสงค์ให้แต่งตั้งซูอวี้เออร์ให้เป็นพระชายารองพ่ะย่ะค่ะ”
“ว่าอย่างไรนะ?”
ฮ่องเต้ได้ยินดังนี้ รอยยิ้มก็หุบลงทันใด แทนที่ด้วยการขมวดคิ้วอย่างไม่พึงพอใจ
แต่เมื่อเห็นแก่เซียวเย่หลันที่เพิ่งผ่านพ้นความเป็นความตายมาหวุดหวิด เขาจึงไม่ได้โมโห ได้แต่ส่ายหน้ากล่าวว่า “เจ้าเจ็ด เจ้าควรรู้ดีว่าซูอวี้เออร์มีตัวตนแสนต่ำต้อย คนเช่นนั้นหากขึ้นเป็นพระชายารอง จะเป็นที่ขายหน้าของราชวังเราหนา”
“ลูกเข้าใจความหมายของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ แต่คนที่ช่วยลูกไว้ ก็คือซูอวี้เออร์”
เซียวเย่หลันก้มหน้าลง
ฮ่องเต้ตกตะลึง “เป็นนางได้อย่างไร?”
“หากไม่มีนาง ต่อให้ลูกมีชีวิตอยู่ ก็อาจกลายเป็นเพียงผู้ไร้ความสามารถเช่นขยะคนหนึ่ง บุญคุณต้องทดแทน ลูกไม่อยากเป็นคนลืมคุณคน”
ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง
วินาทีที่เซียวเย่หลันผลักประตูเปิดออก ผู้ที่เขาเห็นก็คือซูอวี้เออร์
“อวี้เออร์ เป็นเจ้า?”
เซียวเย่หลันในตอนนั้นมีท่าทีเช่นเดียวกับฮ่องเต้ในตอนนี้
ซูอวี้เออร์ยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มให้เขาจาง ๆ “นอกจากข้าแล้ว ยังเป็นใครได้อีกเล่า”
“หมายความว่า หลายวันมานี้เจ้าเป็นคนดูแลข้า ถอนพิษให้ข้างั้นหรือ...”
ในตอนแรก เซียวเย่หลันยังไม่อยากเชื่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...