หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 364

“ข้าบอกแล้วว่าอย่ามาแตะต้องตัวข้า!”

ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันแดงก่ำสั่นไหวเล็กน้อย สีหน้าไม่สงบเหมือนเมื่อครู่ แต่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่าต้องการแยกเขาให้ห่างออกไปหลายพันลี้

เซียวเย่หลันสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจึงถามด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “เจ้าเป็นอะไรกันแน่?”

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย”

เซี่ยเชียนฮวันกอดแขน หันหลังกลับไม่มองหน้าเขา

เมื่อถูกชายคนนี้สัมผัสนางได้ นางก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคืนนั้นในหมู่บ้านร้าง

เขานำประสบการณ์ที่ไม่เคยมีมาก่อนมา ทำให้นางรู้ว่าระหว่างชายและหญิงนั้นมีความสุขเหมือนปลาเล่นน้ำจริงๆ

แต่เพียงพริบตาเดียวเขาก็กลับนึกว่าซูอวี้เออร์คือนาง

ในใจของเขา สตรีที่ได้มีความสุขเช่นนั้นกับเขาคือซูอวี้เออร์

เซี่ยเชียนฮวันคิดเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกไม่สบายแทบอยากอาเจียน!

ดังนั้น นางเลยไม่อยากให้เซียวเย่หลันโดนตัวอีก!

“หากเจ้ารู้สึกไม่สบายก็นอนพักผ่อน กินยา อย่ากระโดดขึ้นลงทั้งวัน และดูแลครรภ์ให้ดี” เซียวเย่หลันพูดอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าสอนข้า”

เซี่ยเชียนฮวันรีบเดินไปที่ตู้ เปิดลิ้นชัก หยิบขวดยาผ่อนคลายออกมาแล้วโยนลงในกาน้ำชา

ในที่สุดนางก็กลับมานิ่งสงบอีกครั้ง

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเซียวเย่หลันเดินออกไปแล้วยืนอยู่ที่สนามหญ้ามองไปข้างๆ “ข้าจะบอกเจ้าอีกเรื่องหนึ่ง”

"อะไร?"

“หลิวไท่เฟยตายแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซี่ยเชียนฮวันก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

หลิวไท่เฟย?

คนที่อยู่ที่ภูเขาจื่อเสียน่ะหรือ?

เซียวเย่หลันแค่นเสียงเย็น

เซี่ยเชียนฮวันอดไม่ได้ที่จะออกไปข้างนอกสองสามก้าว “นางตายได้อย่างไร? หรือว่าเจ้า...”

“ข้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ”

เบื้องหลังเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ!

ทว่า เซี่ยเชียนฮวันไม่มีหลักฐาน จึงเป็นการยากที่จะระบุโดยตรงว่าใครเป็นคนทำ

นางไม่รู้ว่าจะคุยกับใครเกี่ยวกับความวิตกกังวลนี้ ดังนั้นนางทำได้เพียงเก็บมันฝังลึกอยู่ในใจของนาง

หากในวันนี้นางมีโอกาส ค่อยหาทางสืบหาความจริงก็แล้วกัน...

ไม่กี่ชั่วโมงก่อน

โรงน้ำชาคึกคักไปด้วยผู้คน

ชายชราที่แต่งตัวเรียบๆ เดินช้าๆ ไปที่มุมหนึ่ง การเคลื่อนไหวของเขาช้ามากราวกับว่าเขาเคยชินกับชีวิตที่สูงส่งและการใช้ชีวิตแบบช้าๆ สบายๆ ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นถึงความสงบที่ไม่เข้ากันกับคนธรรมดา

แต่นิสัยของเขาค่อนข้างแปลก ดูๆ แล้วเขาก็ไม่เหมือนกับนายท่านใหญ่จากตระกูลที่ร่ำรวย

ไม่นานนัก เขาก็ยืนอยู่หน้าโต๊ะน้ำชาโต๊ะหนึ่ง ค่อยๆ ถอดหมวกไม้ไผ่ออกแล้วพูดว่า "ท่านโหวน้อย จัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วหรือ?"

เสียงมีความคมชัดและนุ่มนวล

ที่แท้ เขาเป็นขันทีเฒ่าจากวัง!

เซี่ยเหยียนนั่งไขว่ห้าง ถือถ้วยชาอยู่ในมือ และพูดอย่างสบายๆ "แน่นอน คนผู้นั้นตายอย่างสิ้นเชิงแล้ว"