หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 37

ด้วยการพยุงจากเสี่ยวตง เซี่ยเชียนฮวันจึงเดินโซซัดโซเซมาถึงเรือนจิ่นซิ่วได้สำเร็จ

“พระชายาอ๋อง? มาที่นี่ทำสิ่งใดเพคะ”

หญิงชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นเห็นเซี่ยเชียนฮวัน นางแสดงสีหน้าอันรังเกียจออกมาโดยไม่อาจปิดบังได้ แทบจะกล่าวว่า “ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน” ออกมาเสียแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันเหลือบตามองแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “เสี่ยวตง นางผู้นี้เห็นข้าแต่ไม่คารวะ อีกทั้งกล่าววาจาเสียมารยาทไม่มีความเคารพยำเกรง จงไปตบปากนางเสีย”

“เพคะ!”

เสี่ยวตงว่องไวกว่าบ่าวรับใช้คนก่อนของเจ้าของร่างเดิมมากทีเดียว

นางก้าวไปสองสามก้าวแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงผู้นั้น ยกมือขึ้นตบทันใด

หญิงผู้นั้นถูกตบไปสักพักจึงได้สติกลับคืนมา กล่าวด้วยความโมโหว่า “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตบข้า? พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?!”

“ตบต่อไป จนกระทั่งนางหยุด” เซี่ยเชียนฮวันเอามือกอดอกเลิกคิ้วใส่

เสี่ยวตงตอบรับ จากนั้นยกมือขึ้นตบต่อโดยไม่ลังเล

“เพียะ!”

“เพียะๆๆ!”

ภายในลาน เสียงฝ่ามือดังสนั่น!

หญิงผู้นั้นคิดจะโต้กลับ แต่เสี่ยวตงหาได้เหมือนกันบ่าวรับใช้ทั่วไป นางและพี่ชายล้วนเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ ไม่ให้โอกาสใครได้ลงมือกลับแม้แต่น้อย

ในไม่ช้า ใบหน้าของหญิงผู้นั้นก็บวมแดง!

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนของนางดังเข้าไปดึงจุดสนใจจากซูอวี้เออร์ที่อยู่ข้างในทันที

“ช้าก่อน หยุดเดี๋ยวนี้!” ซูอวี้เออร์รีบเอ่ยห้าม “พวกเจ้ากำลังทำสิ่งใดกัน”

“แม่นางซู ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักสั่งสอนคนของเจ้า ดังนั้นข้าจึงช่วยสั่งสอน”

เซี่ยเชียนฮวันเผยอยิ้ม

ซูอวี้เออร์กระทืบเท้าปึง “นางคือมารดาของข้า!”

“ต่อให้เป็นมารดาเจ้า ยามเจอข้าก็ต้องคารวะ”

ประโยคนี้ของเซี่ยเชียนฮวันทำให้อีกฝ่ายพูดไม่ออก

ซูอวี้เออร์หน้าเขียวหน้าเหลือง ท้ายที่สุดก็มืดมนลงด้วยความโมโหสุดใจ แต่นางรู้ว่ากฎในจวนอ๋องเคร่งครัดยิ่งนัก ผู้ที่ไม่ทำตามกฎสมควรแล้วจะถูกลงโทษ

“จวบจนกระทั่งหญิงผู้นั้นถูกตบจนเป็นลมไป เซี่ยเชียนฮวันจึงยกมือขึ้นช้าๆ “เสี่ยวตง หยุดได้”

“ครั้งนี้ข้าเพียงให้บทเรียนแก่เจ้า หากว่าต่อจากนี้เจ้ายังไร้มารยาทกับพระชายาข้าอีก อย่าหาว่าข้าใจร้าย!”

เสี่ยวตงทิ้งท้ายไว้ด้วยคำเตือนอันน่ากลัว ก่อนจะกลับไปอยู่ข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน

ซูอวี้เออร์กัดฟันกรอด “ท่านแม่นม จงออกไปก่อน”

หญิงผู้นั้นได้แต่ร้องไห้ยกมือขึ้นกุมหน้าวิ่งออกไป

“ไม่ว่าวันนี้ท่านพี่เดินทางมาหาน้องด้วยเรื่องอันใด” ซูอวี้เออร์มองไปทางเซี่ยเชียนฮวันด้วยแววตาอาฆาต

“แปลกจริง ข้าได้ยินมาว่าแม่นางซูโรคหัวใจกำเริบจำต้องนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น จึงได้เดินทางมาหาเพราะเป็นห่วง คิดไม่ถึงว่าจะปกติดี กระโดดโลดเต้นได้ตามใจชอบ”

เซี่ยเชียนฮวันมองไปทางซูอวี้เออร์จากศีรษะจรดเท้า

ซูอวี้เออร์ไอออกมาสองสามครั้ง ก่อนจะล้มลงไปยังร่างของบ่าวรับใช้ข้างกาย กล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ซวงชิง ข้าไม่ไหวแล้ว ช่วยพยุงข้าเข้าไปหน่อย”

“อย่าเป็นอะไรไปนะเจ้าคะ ท่านอ๋องกล่าวแล้วว่าจะนำโสมที่ดีที่สุดในวังมารักษาอาการท่าน” ซวงชิงแกล้งทำเป็นพูดเสียงดัง

เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังสองนายบ่าวที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแล้วยิ้มว่า “หากมีข้าอยู่ โสมเหล่านั้นหาได้จำเป็น ข้ารักษาให้เจ้าได้”

กล่าวจบ นางก็ไม่สนใจว่าซูอวี้เออร์จะยินดีหรือคัดค้าน นางผลักซวงชิงออกไป จากนั้นตนและเสี่ยวตงก็หิ้วปีกซูอวี้เออร์เข้าไปข้างใน

“นายของเรามีหมอประจำตัวแล้ว ไม่จำเป็นต้องลำบากพระชายาอ๋อง!”

ซวงชิงรีบวิ่งเข้าไปห้ามไว้

เซี่ยเชียนฮวันสั่งให้เสี่ยวตงเข้ามารั้ง แล้วกล่าวเบาๆ ว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่าแม้แต่องค์รัชทายาทก็ส่งคนมาเชิญข้าไปตรวจอาการที่ในวัง? ปกติแล้วต่อให้มีคนเชิญไปรักษา ข้ายังไม่ได้ยินดีนัก”

“แต่ว่า......”

เสี่ยวตงไม่ให้โอกาสซวงชิงเอ่ยอีกต่อไป นางปิดประตูใส่ทันที

เซี่ยเชียนฮวันหันหลังกลับมา มองไปทางซูอวี้เออร์ด้วยแววตาอันน่ากลัว