หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 38

“ไม่ว่าเจ้าคิดทำสิ่งใดต่อข้า รอเมื่อท่านอ๋องกลับมาแล้วข้าจะฟ้องเขาอย่างแน่นอน!”

ซูอวี้เออร์จ้องไปทางเซี่ยเชียนฮวันราวกับศัตรูตัวฉกาจ

เซี่ยเชียนฮวันเพียงยิ้มขึ้นเบา ๆ “ที่นี่ไม่มีชายใดอยู่ เจ้าทำท่าทีอ่อนแอเช่นนั้นให้ผู้ใดดู? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ คนที่ไปบอกกับเซียวเย่หลันเรื่องที่หาว่าข้าแอบติดต่อกับเย่ซิ่นก็คือเจ้า”

“ข้า...... ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าหมายถึงสิ่งใด"

ซูอวี้เออร์แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ต้องยอมรับว่านางได้วางแผนการเอาไว้เป็นอย่างดี

คนในจวนรู้เพียงเรื่องว่าเซี่ยเชียนฮวันและเย่ซิ่นแอบติดต่อกันลับ ๆ และถูกท่านออกจับได้พอดี ทว่าไม่มีใครรู้ถึงเรื่องนี้ว่าเป็นซูอวี้เออร์ที่นำไปบอก

“ถึงอย่างไรเรื่องนั้นก็ผ่านไปแล้ว วันนี้ข้าเดินทางมาเพื่อรักษาอาการให้แก่เจ้า นอนลงก่อนแล้วค่อยว่ากัน" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ

ซูอวี้เออร์เองก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

บัดนี้เซียวเย่หลันที่คอยคุ้มกันนางได้เดินทางออกจากจวนไป เนื่องจากเรื่องราวก่อนหน้านี้หลายเรื่องที่เกิดขึ้น คนในจวนจึงไม่มีใครเชื่อฟังคำสั่งของนางดังเช่นเมื่อก่อนอีก

นางจึงทำได้เพียงฟังคำของเซี่ยเชียนฮวัน แล้วนอนลงอย่างระมัดระวัง

เซี่ยเชียนฮวันนั่งอยู่ที่ข้างเตียงจับชีพจรให้แก่ซูอวี้เออร์

ชีพจรดูเป็นปกติดี

โรคหัวใจกำเริบอะไรกัน เป็นเพียงแค่คำข้ออ้างที่สร้างขึ้นมาเพื่อต้องการดึงดูดความสนใจเท่านั้น

แม่นางดอกบัวขาวคนนี้ร่างกายแข็งแกร่งกว่าใคร ๆ แต่แสร้งทำเป็นอ่อนโยน แท้จริงแล้วนางสามารถตีหมาตายได้ตั้งหลายตัว

เซี่ยเชียนฮวันรู้สถานการณ์อย่างชัดเจน แต่กลับแกล้งกล่าวว่า “แม่นางซู เจ้าป่วยไม่น้อย โรคหัวใจที่กำเริบหนักอย่างเจ้า ข้าควรต้องจ่ายยาให้เจ้าเยอะหน่อย"

"เช่นนั้น......ต้องรบกวนท่านพี่จ่ายยาให้แก่ข้าด้วย"

ซูอวี้เออร์มองไม่ออกว่าเซี่ยเชียนฮวันคิดทำสิ่งใดอยู่

นางครุ่นคิดไปมา ต่อให้เซี่ยเชียนฮวันจ่ายยาแก่นาง นางเพียงแอบโยนทิ้งก็เท่านั้น

สิ่งที่นางคิดไม่ถึงก็คือ จู่ ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็หยิบเข็มเงินออกมาแล้วปักเข้าไปที่ตำแหน่งจุดฝังเข็มของนางตรงหัวใจ โดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว!

“เจ้าอย่าขยับเขยื้อนไปเชียว บริเวณนี้เป็นจุดที่เชื่อมต่อกับหัวใจโดยตรง หากฝังเข็มหนักหรือเบาไปแม้แต่น้อยอาจอันตรายถึงชีวิตเจ้าได้" เซี่ยเชียนฮวันเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย เข็มเงินในมือเป็นประกายแวววาว

ซูอวี้เออร์ได้ยินดังนั้นก็เหงื่อไหลเย็นยะเยือก!

"เจ้าคิดจะฆ่าข้าหรือ......” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน "ท่านอ๋องจะไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน......"

“ใครบอกว่าข้าจะสังหารเจ้ากัน ข้าเป็นหมอ ข้าต้องรักษาคนป่วยไม่ใช่สังหารทำลาย"

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวออกมาอย่างคัดค้าน แล้วหยิบเข็มเงินในกระเป๋าออกมาจนหมด

เข็มเหล่านั้นเป็นเข็มที่หมอหลวงห่าวให้แก่นาง เมื่อนางออกมาจากตงกง

ในวันนี้นางก็ได้นำมันมาใช้แล้ว

“จุดถานจง จุดจิวเหว่ย จุดจวี้เชวี่ย......เอาละ ข้าฝังเข็มให้เจ้าไปหลายจุดทีเดียว รับรองว่าอาการโรคหัวใจของเจ้าจะไม่กำเริบอีก"

เซี่ยเชียนฮวันแอบมองไปยังซูอวี้เออร์ที่จ้องมองนาง มุมปากเรียวบางเผยอขึ้นหัวเราะขบขัน

นางลุกขึ้นยืนกล่าวด้วยความผ่อนคลายว่า "เสี่ยวตง เรากลับไปดื่มชากันเถิด"

"เพคะพระชายา”

เสี่ยงตงเดินนำทางไปแล้วเปิดประตูให้แก่เซี่ยเชียนฮวันด้วยท่าทีนอบน้อม

รอเมื่อพวกนางเดินทางจากไปแล้ว ซวงชิงจึงรีบวิ่งเข้ามาเห็นซูอวี้เออร์นอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อน นางก็ตกใจตะโกนว่า “เจ้านายเจ้าคะ ท่านเป็นอะไรไป? ! เหตุใดบนร่างของท่าน......จึงมีเข็มปักไว้มากเช่นนั้น!"

“ดะ ดึง ดึงมันออกให้ข้า......"

ซูอวี้เออร์ขยับริมฝีปาก

กว่านางจะเอ่ยออกมาได้แต่ละคำช่างลำบากหนักหนา

ซวงชิงมือสั่นคลอน แล้วค่อย ๆ หยิบเข็มเงินเหล่านั้นออกทีละแท่ง มีอยู่หลายครั้งที่ไม่ทันระวัง ใช้แรงมากเกินไปจนซูอวี้เออร์ส่งเสียงร้องออกมาดังราวกับหมูถูกเชือด

กว่าจะนำเข็มทั้งหมดออกได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย บัดนี้ซูอวี้เออร์รู้สึกว่าตนเจ็บปวดมากกว่าเดิม ราวกับตกนรกทั้งเป็น!

ไม่ว่าจะเป็นหัวใจ กระดูกสันหลัง หรือศีรษะของนาง ราวกับมีมดมากมายเข้ามาไต่ตอม นางเป็นล้มล้มไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ช่างทรมานเสียจนอยากจะทน!

"เซี่ยเชียนฮวัน นางคนเจ้าเล่ห์......ข้าและเจ้าจะไม่มีวันญาติดีกันได้อย่างแน่นอน......"

แววตาของซูอวี้เออร์เผยถึงความอาฆาตแค้นออกมา

จากนั้นนางก็อ้าปากเอ่ยสาปแช่งด่าทอ ก่อนที่จะเริ่มทั้งอาเจียนและท้องเสีย นางไม่อาจกลั้นอาการถ่ายเหลวเอาไว้ได้จนถ่ายออกมาเต็มเตียง แม้แต่ซวงชิงเองก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วถอยหลังออกไปสองก้าว!