หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 370

“คืนนี้ข้าจะดื่มกับอู่อันโหว”

เซียวเย่หลันตอบแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ซูอวี้เออร์จึงกล่าวว่า “งั้นอวี้เออร์จะทำอาหารที่ท่านโหวอาวุโสชอบสักสองสามอย่าง หลังจากครั้งสุดท้ายที่ท่านโหวอาวุโสมา ข้าได้ไปเรียนวิธีทำอาหารหนานจ้าวมาโดยเฉพาะ และยังหมักสุราหนานจ้าวรสชาติพิเศษไว้หลายถังอีกด้วย”

“ใช่”

เซียวเย่หลันตอบส่งๆ

คล้ายกับจิตใจไม่อยู่ที่นี่

แม้ว่าอู่อันโหวจะไม่ชอบซูอวี้เออร์ แต่พอได้ยินว่ามีสุราหนานจ้าว ก็ตกลงที่จะทานอาหารที่เรือนจิ่นซิ่ว

ตกเย็น

ซูอวี้เออร์กำลังจัดโต๊ะในลานบ้าน ตั้งใจปรนนิบัติเซียวเย่หลันกับอู่อันโหวอย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินไปกับอาหารหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เพียงแค่พูดคุยเกี่ยวกิจธุระทางทหารสองสามคำ จากนั้นก็จิบไว้ท่านแก้วหนึ่งข้าแก้วหนึ่ง

“สุราเย็นแล้ว ให้ข้าอุ่นสุราให้พวกท่านเถอะ”

ซูอวี้เออร์ยิ้มน้อยๆ อย่างอบอุ่น ก่อนจะถือกาสุราไว้ในมือ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ที่โต๊ะจึงเหลือเซียวเย่หลันกับอู่อันโหวแค่สองคนเท่านั้น

“เฮ้อ...”

จู่ๆ อู่อันโหวก็ถอนหายใจ

เซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้นมอง “เหตุใดท่านโหวอาวุโสจึงถอนหายใจ?”

ตอนนี้สีหน้าของเขาดูปกติ เหมือนไม่ได้ดื่มสุรามากนัก แต่อู่อันโหวกลับหน้าแดงไปทั่วหน้า เห็นได้ชัดว่าเมา

อู่อันโหวกล่าวด้วยความโศกเศร้าว่า “ท่านอ๋องน้อย บางทีท่านอาจจะคิดว่าข้าน่ารำคาญเกินไป แต่ข้ารู้สึกว่า...เอิ้ก...สิ่งที่ท่านทำกับพระชายา มันไม่ควรเลยจริงๆ”

“ท่านหมายถึง แม้ว่านางจะทำกับอวี้เออร์มากเกินไป ข้าก็ไม่ควรลงโทษนาง กักบริเวณนาง”

เซียวเย่หลันร้องหึเบาๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้น เพื่อดื่มสุราที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งในแก้วให้หมดคราวเดียว

หลังจากที่เขากลับมา เขาก็มีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ ยามว่าง ก็ต้องไปเลือกพระชายารอง สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงในช่วงที่เขาหายตัวไปนั้น เขายังไม่มีเวลาสอบถามเลย

“พูดไปแล้วก็น่าละอายใจ...ข้านำคนไปพบศพที่สวมเสื้อผ้าของท่านที่ด้านล่างของผา จึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นท่าน ในความเป็นจริงทุกคนก็คิดอย่างนั้น มีเพียงพระชายาที่ไม่เชื่อ”

“นางปฏิเสธที่จะสวมชุดเสื้อผ้ากระสอบเพื่อไว้ทุกข์ให้ท่าน และยืนกรานที่จะกลับไปที่หมู่บ้านฉางหยวนเพื่อตามหาท่าน แม้ว่ามันจะทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วเพราะเรื่องนี้ก็ตาม แต่นางก็...ไม่ลังเลที่จะทำ ท่านอ๋องน้อย ท่านยังคิดว่านางทำเพื่อประโยชน์ของตัวเองอยู่หรือไม่?”

อู่อันโหวถอนหายใจ

ส่วนเซียวเย่หลันกลับตกอยู่ในภวังค์ ครู่หนึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาเงยหน้ามองอู่อันโหวที่กำลังเมามาย แล้วถามว่า “พิธีเคลื่อนศพในวันนั้น ข้าจำได้ว่าท่านเป็นคนพาเซี่ยเชียนฮวันกลับมาใช่หรือไม่”

“เอิ้ก...ใช่ นางยอมเสียตำแหน่งพระชายามากกว่าจะกลับไป ข้าจึงมัดนางแล้วลากกลับมา ฮี่ๆ”

อู่อันโหวหัวเราะอย่างเก้อเขิน

เซียวเย่หลันจ้องตาเขม็ง แล้วถามเสียงเบาว่า “ข้าอยากรู้ว่า ท่านหานางเจอที่ไหน?”