หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 404

“ตอนนี้หนาวแล้ว เจ้าจะไปไหนล่ะ”

เซียวเย่หลันรู้สึกประหลาดใจ

ฤดูหนาวมาถึงแล้ว และวันส่งท้ายปีเก่าก็กำลังใกล้เข้ามา ซึ่งเป็นเวลาที่หนาวที่สุดของปี

ทุกคนล้วนอยู่ในบ้านรอบกองไฟเพื่อให้ความอบอุ่น แต่อวี้เออร์กลับต้องการออกไปข้างนอก

ซูอวี้เออร์หน้านิ่งไม่เปลี่ยน น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวว่า “ได้ยินมาว่ามีสวนบ๊วยที่สวยงามแห่งหนึ่งในอำเภอถานใกล้เมืองหลวง ผู้รู้หนังสือหลายคนชอบไปที่นั่น เพื่อเพลิดเพลินกับดอกบ๊วยและดื่มชาในฤดูหนาว ข้าจึงอยากเห็นมันเหมือนกัน”

“เจ้ายังคงสง่างาม”

เซียวเย่หลันยิ้มน้อยๆ คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เขาชื่นชมความอ่อนโยน มีคุณธรรม และพรสวรรค์ของซูอวี้เออร์

สตรีที่สูงส่งมีความสามารถควรเป็นเหมือนซูอวี้เออร์

แทนที่จะเป็นเหมือนผู้หญิงบางคนที่พึ่งพาทักษะแพทย์ที่ไม่ธรรมดา และภูมิใจมากจนตาไปแปะอยู่บนศีรษะ แม้แต่สามีของตัวเองก็กล้าที่จะวิพากษ์วิจารณ์

“ท่านอ๋องไปดูกับอวี้เออร์นะ”

ซูอวี้เออร์จับแขนของเซียวเย่หลัน และแสดงท่าทีออดอ้อน

เซียวเย่หลันพยักหน้า “ตกลง ช่วงนี้ข้าไม่ได้อยู่กับเจ้ามากนัก ข้าจะพาเจ้าไปชมดอกบ๊วยในอีกไม่กี่วัน”

“เยี่ยมมาก”

แผนการของซูอวี้เออร์ประสบความสำเร็จ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของนาง

คืนนั้น เซียวเย่หลันก็ทานอาหารอยู่ที่เรือนจิ่นซิ่ว

จนกระทั่งช่วงกลางดึก เขาก็ใช้ภารกิจทางการทหารเป็นข้ออ้างในการออกจากซูอวี้เออร์ และไปที่ห้องของเขา

ขณะที่เดินผ่านสวน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกระซิบแปลกๆ ดังขึ้นมา

เซียวเย่หลันรู้สึกแปลกใจ จึงเดินไปทางต้นเสียงนั้น แยกใบไม้ตรงหน้าออกเพื่อดู ก่อนจะพบว่าเป็นเซี่ยเชียนฮวันยืนอยู่ใต้ต้นไม้ และพูดพึมพำกับตัวเอง

ใต้แสงจันทร์ นางสวมเสื้อคลุมขนาดใหญ่และยืนตรงอยู่กับที่ ผมสีดำสนิทราวกับน้ำหมึกร่วงหล่นบนเสื้อคลุมสีหิมะ ตัดกับใบหน้าที่สวยงามของนาง ทำให้นางดูราวกับเทพธิดาในภาพวาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน