“ข้าหิว”
เซียวเย่หลันอดไม่ได้ที่จะพูด พร้อมกับยกเท้าเดินมานั่งตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน
เซี่ยเชียนฮวันพลิกหน้าหนังสือในมือแล้วพูดด้วยเสียงดังว่า “เสี่ยวตง ไปขอให้ห้องครัวเตรียมอาหาร และส่งไปที่ห้องของท่านอ๋อง”
“ไม่ต้องยุ่งยากเช่นนั้น เจ้าทำอาหารให้ข้าก็พอ”
ดูเหมือนว่าเซียวเย่หลันตัดสินใจจะอยู่ที่นี่
บนตัวเขายังคงมีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่
อาจเป็นเพราะออกไปดื่มข้างนอก เมื่อกลับมา เขาก็สร้างปัญหาให้นาง ไม่ยอมให้นางได้อยู่อย่างสงบสุข
เซี่ยเชียนฮวันยังไม่เงยหน้าขึ้น “เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าพบคนไข้คนหนึ่งที่โรงหมอ นางมาที่เมืองหลวงเพื่อตามหาสามีของนาง”
“แล้วอย่างไร”
“สามีของนางเป็นผู้เข้าสอบ แต่หลังจากสอบตกก็ไม่มีหน้าจะกลับมาพบกับครอบครัว และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”
เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ
เรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ ถ้าเป็นคนอื่น เซียวเย่หลันคงหมดความอดทนไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้เขากลับฟังเซี่ยเชียนฮวันพูดอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ทำไม การนั่งเคียงข้างผู้หญิงคนนี้ ฟังนางพูดถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก
“ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงเล่าเรื่องนี้กับท่าน?”
จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็เงยหน้ามองเขา
เซียวเย่หลันส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”
“ความหมายของข้าคือ สามีคนอื่นไร้ยางอาย แต่ทำไมท่านกลับไร้ยางอายยิ่งกว่า”
พูดจบ เซี่ยเชียนฮวันก็หัวเราะเยาะ โยนหนังสือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปที่ห้องด้านใน
เซียวเย่หลันเดินตามนางด้วยความโกรธ ก่อนจะคว้ามือนาง “เซี่ยเชียนฮวัน เจ้ากล้าดูถูกข้า?”


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
มาอัพเพิ่มไวๆๆนะคะ...
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ...
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...