หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 417

417 /514

“เร็วๆ นี้แหละ”

เห็นได้ชัดว่าหญิงอ้วนตอบปัดๆ กับลูกสาว

ความสุขบนใบหน้าของนางค่อยๆ จางหายไป และมืดลงเมื่อเอ่ยถึงหัวข้อนี้

เซี่ยเชียนฮวันยื่นใบสั่งยาให้กับหญิงอ้วนแล้วเตือนว่า “จำไว้ว่าอย่ากินอาหารรสเผ็ด ไม่ดื่มสุรา ทานอาหารรสจืด โดยใช้น้ำมันและเกลือให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และรักษาอารมณ์ให้ดี”

“อุ๊ย ขอบคุณท่านหมอเทวดามาก”

หญิงอ้วนรับใบสั่งยาราวกับพบขุมทรัพย์

ส่วนเรื่องที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ กล่าวถึงการมาเมืองหลวงเพื่อตามหาพ่อของนาง เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้เข้าไปยุ่ง

สิ่งมีชีวิตทั้งหลายล้วนมีทุกข์

ในโลกมนุษย์ ทุกคนต่างก็มีความทุกข์เป็นของตัวเอง เซี่ยเชียนฮวันไม่ใช่พระโพธิสัตว์ที่สามารถช่วยชีวิตสรรพสัตว์ทั้งหลายได้ นางแค่รักษาอาการเจ็บป่วยเท่านั้น ไม่สามารถใส่ใจกับปัญหาทางโลกได้

เมื่อหญิงอ้วนได้รับยารักษาเด็กแล้วก็พาเด็กทั้งสองเดินไปที่หน้าประตู

ทันทีที่ถึงธรณีประตู นางก็ก้าวถอยหลัง และมองไปที่เซี่ยเชียนฮวันด้วยสีหน้าลำบากใจและลังเล “พระชายา ท่านช่างมีเมตตายิ่งนัก ไม่ทราบว่าพอจะช่วยข้าอีกสักเรื่องได้หรือไม่”

“พูดมา”

“เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้าชื่อเปาอิ๋งหัน บ้านเกิดของข้าอยู่ที่อำเภอถังอู่เมืองจิงโจว ข้าเดินทางมายังเมืองหลวงเพื่อตามหาสามีของข้า ตามหาอยู่หลายวันแต่ก็หาไม่เจอ ข้าอยากขออนุญาตพระชายาให้แปะรูปเหมือนของเขาที่หน้าประตูโรงหมอด้วย คนที่เดินเข้ามาที่นี่ อาจจะเคยเห็นเขาก็ได้”

เปาอิ๋งหันแสดงรอยยิ้มประจบประแจง ก่อนหยิบรูปชายคนหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน แล้ววางลงบนโต๊ะของเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันมองใกล้ๆ และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

นี่...

ภาพวาดที่จมูกไม่ใช่จมูก ตาไม่ใช่ตาเช่นนี้ ใครจะไปจำได้บ้าง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสีหน้าคาดหวังของผู้หญิงคนนั้น เซี่ยเชียนฮวันก็ไม่ต้องการทำให้นางผิดหวัง ดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วย “เสี่ยวตงนำภาพวาดนี้ไปแปะที่หน้าประตูเถอะ”