หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 44

ข่าวลือที่แพร่สะพัดในโรงน้ำชามาหลายวัน ความจริงได้ถูกเปิดเผยกระจ่างแจ้งแล้ว

“มิน่าล่ะ บ้านข้าก็มีคฤหาสน์อยู่หลังหนึ่ง อยู่ใกล้ๆ กับคฤหาสน์ของจ้านอ๋อง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้มักจะได้กลิ่นเหมือนหลุมส้วม เหม็นยิ่งนัก”

คนผู้หนึ่งขมวดคิ้วพลางกล่าว

หลังจากที่ทุกคนขบคิดขึ้นได้ พวกเขารู้สึกรังเกียจซูอวี้เออร์กับซวงชิงมาก

“ข่าวลือทั้งหมดเหล่านี้เป็นเพราะว่าซูอวี้เออร์กลัวตนเองไม่ได้รับความโปรดปราน จึงจงใจให้สาวใช้ข้างกายไปแพร่ข่าวลือทั่วเมืองเช่นนี้

“ก็ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้วางแผนเก่งกาจเช่นนั้นหรอก นางซื่อบื้อ ไร้ความสามารถเหมือนพี่ชายนางต่างหากเล่า”

“ใช่ ข้าได้ยินมาว่าพี่ชายนางสอบคัดเลือกติดกันสามครั้งแล้วก็ยังไม่ผ่าน แม้แต่ตำแหน่งซิ่วไฉก็ยังสอบเข้าไม่ได้ น้องสาวเขาจะมีปัญญาเพียงใดกันเล่า

เซี่ยเหยียนที่นั่งอยู่มุมร้านได้ยินเช่นนี้ก็พูดไม่ออก “...”

จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีของอะไรมาทิ่มแทงใจ

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจคำพูดของคนเหล่านี้ รอยยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้งกินใจกลับปรากฏที่มุมปากของเขา

“ท่านพี่ ประเดี๋ยวข้ามานะ”

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว นางจึงลุกขึ้น

นางเดินเข้าไปในฝูงชน เผชิญกับสายตาอันหวาดกลัวของซวงชิง และนางก็เดินมาอยู่ตรงใจกลางฝูงชน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งอย่างที่สตรีผู้สูงศักดิ์ควรมี

“ซวงชิง เจ้าหุบปากได้แล้ว” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“พระ…พระชายา…”

ซวงชิงตกใจหวาดกลัว ทั้งยังตื่นตระหนกจนร่นตัวถอยหลังไป

ทุกคนตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น สายตาต่างพากกันมองไปที่เซี่ยเชียนฮวัน

พวกเขาเผยสายตาอย่างยากที่จะเชื่อออกมา

เซียเชียนฮวัน บุตรสาวแห่งจวนอันติ้งโหว ไม่ใช่หญิงอัปลักษณ์ผู้ที่เต็มไปด้วยข่าวลือหรอกหรือ

บางคนเคยเจอนางในงานเลี้ยงนักกวีต่างๆ จำได้ว่านางมีนิสัยทะเยอทะยาน ชอบแต่งตัวฉูดฉาด แม้แต่สาวใช้ ยังหน้าตาดีกว่าเสียด้วยซ้ำ

แล้วหญิงงามล่มเมืองตรงหน้าผู้นี้เป็นผู้ใดกัน?

นางมีกลิ่นอายยโสโอหังราวกับตนเองเป็นเทพธิดา ทุกคนมองนางได้เพียงแค่ไกลๆ เท่านั้น หญิงสาวตรงหน้ากับในความทรงจำของทุกคนราวกับเป็นคนละคนกันเลย

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้วขึ้น ยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “เจ้าแพร่ข่าวใส่ร้ายข้ายังไม่พอ มาแพร่ข่าวใส่ร้ายนายหญิงตัวเองอีก คนที่อยากได้ตำแหน่งพระชายาตัวเอง เกรงว่าคงจะเป็นเจ้ามากกว่ากระมัง”

“หม่อมฉันเปล่า หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นเพคะ…”

ซวงชิงตกใจกับกลิ่นอายของเซี่ยเชียนฮวัน อีกทั้งนางตื่นตระหนกตกใจอยู่แล้ว ขานางจึงอ่อนลงไปคุกเข่าบนพื้น

เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้ามองนาง จงใจถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “เดิมที เรื่องอาการป่วยของซูอวี้เออร์เป็นความลับที่ห้ามให้คนนอกรับรู้ แต่เจ้ากลับพูดออกมาต่อหน้าฝูงชนมากมาย เช่นนี้ต่อไปนายหญิงของเจ้าจะมีหน้ามาพบเจอผู้คนได้อย่างไร”

“หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ…”

ซวงชิงจะแก้ตัวเช่นไรนอกจากพูดซ้ำไปซ้ำมา

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อเจ้าไม่มีความจงรักภักดีแล้ว วันนี้ข้าจะตัดสินใจแทนนายหญิงของเจ้าเอง ข้าจะขายสาวใช้ปากมากอย่างเจ้าทิ้งซะ”

“อย่านะเพคะพระชายา ได้โปรดพระชายาอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะนะเพคะ ต่อไปนี้หม่อมฉันไม่บังอาจพูดจาใส่ร้ายป้ายสีพระชายาอีก”

ซวงชิงพุ่งเข้าไปกอดขาขอร้องอ้อนวอนเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจนางแต่อย่างใด

นางเรียกเถ้าแก่มา ให้เขาเรียกนายหน้ามาคนหนึ่ง ฉวยโอกาสนี้ไล่ซวงชิงออกจากจวนอ๋อง

“นึกไม่ถึงเลยว่าพระชายาจ้านอ๋องจะตัดสินได้อย่างยุติธรรมและเด็ดขาดเช่นนี้ พระชายามิใช่คนไร้ความสามารถดังข่าวลือนั่น”

“ใช่ๆ คำพูดกับการกระทำของพระชายาคล้องจองกัน สมกับที่เป็นคนบุญหนักศักดิ์ใหญ่…”

“จะอย่างไรก็เกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์ ไม่ใช่นางคณิกาใดจะมาเทียบได้”

ในตอนนี้ ทัศนคติที่ผู้คนมีต่อเซี่ยเชียนฮวันได้เปลี่ยนไปแล้วในทันที!

เซียเหยียนที่กำลังนั่งจิบชาอยู่มองไปที่นางด้วยสายตาชื่นชม

“ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว ฮวันฮวัน นึกไม่ถึงเลยว่าตั้งแต่อยู่ที่จวนจ้านอ๋องมันทำให้เจ้าเติบโตได้ถึงเพียงนี้” เซี่ยเหยียนพึมพำกับตัวเอง

ทันใดนั้นเอง

มีคนตะโกนขึ้นหน้าประตูโรงน้ำชาว่า “จ้านอ๋องเสด็จ!”