หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 43

เซี่ยเชียนฮวันเอาโอสถขวดเล็กออกมาขวดหนึ่ง

นางดึงจุกปิดขวดออก เทยาในขวดใส่ลงไปในถ้วยชา พลางกล่าวเสียงเบาว่า “สมุนไพรที่ใช้ทำโอสถนี้กว่าเสี่ยวตงจะรวบรวมมาได้ครบมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นึกไม่ถึงว่าจะต้องใช้มันเร็วเพียงนี้”

“มันคือสิ่งใดกัน” เซี่ยเหยียนกล่าวถาม

“มันคือโอสถพูดความจริง” เซี่ยเชียนฮวันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใช้สมุนไพรที่สามารถกระตุ้นประสาทส่วนกลางหลายชนิด หลังจากดื่มมันเข้าไป คนผู้นั้นก็จะพูดความจริงออกมาอย่างมิอาจควบคุมตัวเองได้”

“ฮวันฮวัน นี่เจ้าปรุงยาเป็นตั้งแต่เมื่อใดกันนี่”

เซี่ยเหยียนแสดงสีหน้าท่าทางตกใจออกมา

เซี่ยเชียนฮวันยังคงใช้คำพูดเหมือนตอนอยู่วังบูรพามาอธิบาย

นางเทโอสถลงไปในถ้วยชาสองใบ ผลักไปที่เซี่ยเหยียน พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านพี่ ท่านพี่ข้ารูปงามถึงเพียงนี้ แม่นางน้อยผู้นั้นไม่มีทางปฏิเสธของที่ท่านมอบให้เป็นแน่”

เซี่ยเหยียนเข้าใจความหมายของนาง เอามือตบหน้าออกด้วยความมั่นใจพลางกล่าว “มอบให้เป็นหน้าที่ข้าเอง”

กล่าวจบ เขาก็ถือถ้วยชาสองใบเดินไปตรงหน้าซวงชิง ปลอมเป็นคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ผู้มีนิสัยขี้เล่น อันที่จริงแล้วไม่ต้องปลอมตัวก็ได้ เพราะเขาก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

หลังจากถูกหลอกด้วยวาจาอ่อนหวาน ซวงชิงแก้มแดงอย่างเขินอาย ดื่มชาที่เซี่ยเหยียนยื่นให้

ส่วนชาอีกถ้วย เซี่ยเหยียนยื่นให้เสี่ยวเออร์เพื่อเป็นการตบรางวัลให้เขา

เซี่ยเหยียนกลับมาที่เดิม เขานั่งขาไขว่ห้าง รอดูอะไรสนุก กับเซี่ยเชียนฮวัน

เวลาผ่านไปไม่นานนัก

เสี่ยวเอ้อร์ได้พูดคุยกับแขกโต๊ะมุมผู้นั้นเสียงดังว่า “พูดถึงพระชายาจ้านอ๋องผู้นั้นแล้ว ช่างบ้าผู้ชายยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่าตอนอยู่ในจวน นางประพฤติตัวไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะ นางเคยยั่วยวนองครักษ์ข้างกายของงท่านอ๋องด้วยนะ!”

“ไม่ใช่กระมัง เป็นจริงเช่นนั้นหรือ”

“จะไม่จริงได้อย่างไรเล่า สาวรับใช้คนสนิทของซูอวี้เออร์เป็นคนบอกข้าด้วยตัวเองเลยนะ นางเอาเงินมาให้ข้าทุกวัน ให้ข้าปล่อยเรื่องฉาวโฉ่ของพระชายาให้ทุกคนได้รู้ ยิ่งคนรู้เยอะมากเท่าไรก็ยิ่งดี!”

“ช้าก่อน สาวรับใช้ของซูอวี้เออร์เอาเงินให้เจ้าอย่างนั้นหรือ”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็นิ่งอึ้งไป และรู้สึกผิดแปลก

เสี่ยวเอ้อร์รีบเอามือปิดปาก

ซวงชิงที่ยืนอยู่ตรงบันไดได้ยินเขาเปิดโปงความลับออกมาเช่นนี้ นางไม่เพียงแต่ร้อนอกร้อนใจขึ้น แต่ยังอยากเดินมาปฏิเสธ

ทว่า นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดที่นางพูดออกมานั้นไม่เหมือนกับสิ่งที่นางคิดอยู่ในหัว!

“เจ้ามันโง่เขลายิ่งนัก รับเงินไปแล้วเหตุใดถึงไม่ทำตามที่ข้าสั่ง เช่นนี้ข้าจะกลับไปรายงานนายหญิงเช่นไรเล่ส!”

หลังจากกล่าวจบ ซวงชิงก็งุนงงไปทันที

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้​​!

สิ่งที่นางจะพูดไม่ใช่คำพูดเหล่านี้เลย!

เหล่าบรรดาแขกเหรื่อในโรงน้ำชาที่กำลังชมเรื่องสนุก นี้อยู่ มีคนหนึ่งจำนางได้ “นี่ซวงชิงไม่ใช่หรือ ข้ารู้จักนาง เมื่อก่อนตอนที่ซูอวี้เออร์เป็นนางคณิกาอยู่หอเทียนเชียง นางเป็นคนรับใช้ข้างกายซูอวี้เออร์”

“จะว่าไป ดูเหมือนว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ข้าเจอนางตามโรงน้ำชาหลาย ที่เลย”

“หรือว่านางจงใจจะแพร่ข่าวลือของพระชายาจ้านอ๋อง…”

ทันใดนั้นกลุ่มคนที่สอดรู้สอดเห็นก็นึกขึ้นได้

พวกเขาล้อมรอบกายซวงชิง มีคนหนึ่งกล่าวถามด้วยความสงสัยว่า “ไหน เจ้าพูดออกมาให้กระจ่างแจ้งซิ ว่าตกลงแล้วซูอวี้เออร์ถูกพระชายาจ้านอ๋องใช้อุบายกลั่นแกล้งจนต้องถูกขับไล่ไปอยู่ที่อื่นหรือไม่ ?”

“ไม่ใช่…นาง…รูทวารนางไม่มีหูรูด ท่านอ๋องเลยให้นางย้ายไปรักษาตัวที่อื่น…”

ซวงชิงพูดความจริงออกมาอย่างมิอาจควบคุมตัวเองได้!

นางตกตะลึงพรึงเพริดจนแทบกัดลิ้นตัวเอง

ทว่า ในสายตาของคนกลุ่มนี้ นางเป็นเพียงแค่คนโกหกหลอกลวงที่ตื่นตระหนกจนพลั้งปากพูดความจริงออกมาก็เท่านั้น

“พระเจ้าช่วย ซูอวี้เออร์อายุยังน้อยปานนั้น นึกไม่ถึงเลยว่ารูทวารจะไม่มีหูรูดไปได้!”

“ช่างน่ารังเกียจเกินไปแล้วกระมัง!”

“แล้วพระชายาเคยยั่วยวนองครักษ์ข้างกายท่านอ๋องหรือไม่”

ทุกคนถามเค้นความจริง

“ไม่เคย…นางโดนใส่ความ…” ซวงชิงปากสั่น นางตอบไปอย่างมิอาจควบคุมตัวเองได้

“หากเป็นเช่นนี้ นั่นก็หมายความว่าพวกเจ้าจงใจจะใส่ร้ายป้ายสีพระชายาจ้านอ๋องน่ะสิ”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น

ซวงชิงร้องไห้ออกมา พลางกล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย นายหญิงบอกว่าต้องทำให้ทุกคนเกลียดชังพระชายาจ้านอ๋อง นางถึงจะได้ตำแหน่งพระชายามาได้!”