หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 42

“ก็แค่เรื่องซุบซิบนินทาของเจ้ากับจ้านอ๋อง อย่างไรเสียเจ้าก็ชินกับเรื่องเหล่านี้แล้วไม่ใช่หรอกหรือ”

ดูเหมือนว่าเซี่ยเหยียนไม่ได้เก็บเรื่องเหล่านี้มาใส่ใจแต่อย่างใดเลย

ในสายตาเขา เมื่อใดที่น้องสาวของเขาไม่ถูกผู้คนนินทา เมื่อนั้นแหละถึงจะเป็นเรื่องแปลก

ก็ใครใช้ให้นางได้ชื่อว่าบ้าผู้ชายที่สุดแห่งเมืองหลวงกันเล่า

เซี่ยเชียนฮวันกลับหรี่ตาเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ท่านพี่ ข้าอยากรู้ว่าคนพวกนั้นว่าอะไรข้าบ้าง”

“เอ่อ…เจ้าแน่ใจหรือ”

“อืม”

“ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าออกไปข้างนอกกับข้าประเดี๋ยวสิ เราสองพี่น้องไม่ได้ไปเดินเล่นด้วยกันนานแล้วนะ”

เซี่ยเหยียนวางถ้วยชาในมือลง

เขามีคบค้าสมาคมกับตระกูลชั้นสูงอย่างกว้างขวางในเมืองหลวง และเป็นลูกค้าประจำในหอสุราและหอน้ำชา วันนี้จึงพาเซี่ยเชียนฮวันมาที่โรงน้ำชาที่ครึกครื้นที่สุดแห่งหนึ่ง

เซี่ยเชียนฮวันรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในจวนอ๋องมาโดยตลอด ยากนักกว่าจะมีโอกาสออกมาเดินเล่นเช่นนี้ได้

นางเห็นทุกอย่างเป็นของแปลกใหม่หมด

เซี่ยเหยียนมองนางด้วยความรัก แม้ว่าน้องสาวของเขาจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว แต่เขายังคงเห็นว่านางเป็นเด็กอยู่เสมอ ไม่ว่านางจะชื่นชอบ และปรารถนาสิ่งใด เขากวาดซื้อมาให้นางหมด

ดังนั้นในมือของเซียเชียนฮวันถือขนมภาพวาดน้ำตาล บนหัวปักเต็มไปด้วยปิ่นโบราณ เดินเข้าไปในโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง

ทันทีที่นั่งลง นางก็ได้ยินเสียงสนทนาของโต๊ะข้างๆ ทันที

“ซูอวี้เออร์ผู้ที่เคยเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่งในใต้หล้า ตอนนี้กลับร่อนเร่พเนจรนอนรักษาตัวอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก!”

“เฮ้อ ใครใช้ให้พระขายาจ้านอ๋องผู้นั้นเป็นผู้สูงศักดิ์กันเล่า อุบายของนางชั่วร้ายยิ่งนัก ต่อให้ซูอวี้เออร์งดงาม และมีความสามารถมากเพียงใดก็ไม่มีทางสู้นางผู้นั้นได้หรอก!”

“จ้านอ๋องกับซูอวี้เออร์รักกัน แต่กลับต้องถูกแยกออกจากกัน ความรักหนอความรัก เหตุใดถึงน่าเศร้าเช่นนี้…”

“เซี่ยเชียนฮวันผู้นั้นต่างหากล่ะที่แปลกประหลาด เพื่อบุรุษรูปงามคนเดียวถึงขั้นทำเรื่องไร้ยางอาย แถมยังใช้อุบายต่างๆ บีบบังคับให้ซูอวี้เออร์ออกไปอีก หากข้ามีลูกสาวเช่นนี้ ข้าจะตีให้ตายตั้งแต่นางเกิดมาเลย”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินเช่นนี้ถึงกับเลิกคิ้วขึ้น

มิน่าล่ะว่าเหตุใดพ่อนางถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนั้น

ใครจะทนฟังคนอื่นดูถูกเหยียดหยามบุตรสาวของตนเองได้กันเล่า

เซี่ยเหยียนถอนหายใจออกมา ก่อนจะกล่าวปลอบใจว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจหรอก พวกเขาอยากพูดก็ปล่อยให้พูดไป ต่อให้พูดถึงเจ้าอย่างไรก็ไม่มีทางทำให้ตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋องของเจ้าสั่นคลอนได้หรอก”

“หากเป็นข่าวลือ ล้วนต้องมีต้นตอที่มา”

เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิด

นางไม่ได้โกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด ทว่า นางกำลังครุ่นคิดอยู่

ซูอวี้เออร์เพิ่งจะถูกส่งตัวไปอยู่ที่อื่น ภายในชั่วพริบตาเดียว ข่าวลือเหล่านี้ก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมือง

เห็นได้ชัดว่าต้องมีคนอยู่เบื้องหลังในการแพร่ข่าวลือนี้ จงใจทำให้นางถูกติฉินนินทาเช่นนี้

ทันใดนั้น ใบหน้าเล็กๆ ใบหน้าหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัวของเซี่ยเชียนฮวัน

สาวใช้คนสนิทของซูอวี้เออร์...ซวงชิง

สาวใช้ผู้นั้นติดตามอยู่ข้างกายซูอวี้เออร์มาตลอด แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ติดตามนางออกไปด้วย แต่ยังอยู่ในเมืองหลวง

“ท่านพี่ ข้ารู้แล้วว่าใครปล่อยข่าวลือนี้ใส่ร้ายข้า เราย้ายไปอยู่ที่ลับสายตาคนกันเถอะ วันนี้ข้าจะรอให้คนผู้นั้นโผล่หัวออกมาเอง” เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเย้ยหยัน

“เอาเช่นนั้นเหรอ แต่ฟังดูก็น่าสนใจดี”

เซี่ยเหยียนรู้สึกสนใจ เขาจึงเรียกเสี่ยวเออร์ให้เปลี่ยนที่นั่งในมุมร้าน

ทั้งสองนั่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่เช้ายันบ่าย

จนในที่สุด เมื่อถึงเวลาที่แขกเหรื่อเต็มโรงน้ำชา เป้าหมายของเซี่ยเชียนฮวันก็โผล่ออกมา!

เป็นซวงชิงจริงๆ ด้วย!

เห็นนางชะโงกหัวเยี่ยมๆ มองๆ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ อยู่ท่ามกลางฝูงชน

ฉวยโอกาสตอนที่คนข้างๆ ไม่ทันสังเกต นางยื่นมือไปคว้าแขนเสี่ยวเออร์ ยัดเงินให้เขา จากนั้นกระซิบบางอยู่ข้างหูเขา

“นั่นสาวใช้ของซูอวี้เออร์หรือ? ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก ดุแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าทำเรื่องเลวทราม ข้าจะเป็นคนจัดการให้เจ้าเอง!” เซี่ยเหยียนสะบัดแขนเสื้อจะพรวดพราดออกไป

แต่เซี่ยเชียนฮวันคว้าแขนห้ามเขาเอาไว้ นางกล่าวเสียงต่ำว่า “อย่าวู่วามไป ข้ามีวิธีของข้า”