“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?”
ซูอวี้เออร์เห็นสีหน้าสับสนเหมือนคนสูญเสียจิตวิญญาณไปของเซียวเย่หลัน ก็คิดว่าองค์ชายรองช่างปากเปราะจริงๆ และตอนนี้เซียวเย่หลันคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
หัวใจของนางเต้นแรงและพูดอย่างประหม่าว่า “ท่านอ๋อง อวี้เออร์ผิดไปแล้ว อวี้เออร์...สามารถอธิบายได้”
“เจ้าทำอะไร?”
เซียวเย่หลันใช้เวลาพักใหญ่ๆ กว่าจะดึงสติกลับมาได้
ซูอวี้เออร์กล่าวอย่างระมัดระวังว่า “ข้าเพียงอยากให้ท่านอ๋องทราบว่า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ในใจของข้าก็มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้น ไม่มีใครอื่น”
พูดจบ นางก็แอบมองชายหนุ่ม
แต่เซียวเย่หลันยังคงเหม่อลอย ดูสับสนและหลงทางมากกว่าโกรธ
ราวกับว่าทำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญหายไป
ซูอวี้เออร์สังเกตสีหน้า ในใจก็รู้สึกสงบขึ้นมาเล็กน้อย
หากเซียวเย่หลันรู้เกี่ยวกับนางและองค์ชายรองจริงๆ เขาคงจะโกรธมาก ไม่มีทางตอบสนองเช่นนี้แน่
“ท่านอ๋อง ท่านไม่ได้กลับมาทั้งคืน ข้าเป็นห่วงท่านจริงๆ เมื่อคืนท่านไปไหนมา?” หลังจากซูอวี้เออร์วางใจแล้ว นางก็ดึงแขนของเซียวเย่หลันให้นั่งลง
นางรินชาแล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านจะไม่ทิ้งข้าไว้ตามลำพังโดยไม่มีเหตุผล หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ท่านสามารถบอกข้าได้เช่นกัน บางทีข้าอาจจะช่วยได้”
“อวี้เออร์” จู่ๆ เซียวเย่หลันก็พูดว่า “ข้าอยากอยู่ตามลำพัง”
“ตกลง...”
ซูอวี้เออร์ชะงัก
นางคิดไม่ถึงว่า เซียวเย่หลันจะไล่นางออกไป
แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
ทิ้งเซียวเย่หลันไว้ตามลำพังในห้อง ซูอวี้เออร์ก็เดินออกไปข้างนอก และปิดประตูเบา ๆ
นางไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
มาอัพเพิ่มไวๆๆนะคะ...
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ...
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...