หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 450

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

“อย่าแตะต้องท่านแม่ข้า!”

เด็กทั้งสองพยายามหยุดพวกเขา แต่กลับถูกองค์รักษ์จับตัว และโยนทิ้งไป

พวกเขาทำตามคำสั่งของเซียวหมิงเซียน ลากออกไปเปาอิ๋งหันออกไป

อย่างไรก็ตาม เปาอิ๋งหันตัวใหญ่เกินไป ไขมันบนร่างสั่นกระเพื่อมเพราะการดิ้นรนไม่หยุด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาเล็กน้อยที่จะลากนางออกไป

ตอนนี้เอง

เสียงของเซี่ยเชียนฮวันก็ดังมาจากฝูงชน “หยุดมือ”

ทุกคนต่างมองด้วยความตกใจ

ก่อนที่เซี่ยเชียนฮวันซึ่งสวมชุดกระโปรงสีเขียวจะเดินออกมา ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ข้าสั่งให้พวกเจ้าปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ”

“นี่...”

เหล่าองค์รักษ์ต่างมองหน้ากัน โดยไม่รู้จะทำอย่างไรดี

คนหนึ่งคือพระชายา ส่วนอีกคนก็คือองค์หญิง พวกเขาควรจะฟังใครดี?

เซียวหมิงเซียนถลึงตามองด้วยความโมโห “เซี่ยเชียนฮวัน! เจ้าต่อต้านข้าอีกครั้งแล้วนะ!”

“ข้าเพียงทนดูต่อไปไม่ไหว ท่านอาศัยตำแหน่งองค์หญิงรังแกประชาชน คิดจะทุบตีผู้หญิงอ่อนแอไร้ความผิดจนตาย นับว่าทำให้ราชวงศ์ต้องขายหน้าแล้ว”

แม้ว่า เมื่อพิจารณารูปร่างของเปาอิ๋งหันแล้ว หากจะบอกว่านางคือผู้หญิงที่อ่อนแอ...ก็ดูเหมือนจะฝืนใจไปหน่อย

เซียวหมิงเซียนยิ้มเย็น “ผู้หญิงคนนี้ขโมยเงินของครอบครัวและหนีไปกับผู้ชายโดยไม่มีแม่สื่อ นางควรจะแช่อยู่ในกรงหมูด้วยซ้ำ นางจะไร้ความผิดได้เยี่ยงไร!”

“จริงหรือ? ถ้าตามที่องค์หญิงพูด ท่านไม่ควรถูกจับไปอยู่ในกรงหมูหรือ?” เซี่ยเชียนฮวันกระตุกยิ้มมุมปาก

“เจ้า...”

เซียวหมิงเซียนหน้าเขียวสลับขาวไปมา

เนื่องจากนางใช้ข้ออ้างว่าสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับซืออวี้สวี่ เพื่อบีบให้ฮ่องเต้ประทานพิธีอภิเษกสมรส

โดยพื้นฐานแล้ว นี่เป็นสิ่งเดียวกับที่เปาอิ๋งหันทำ มันไม่มีความแตกต่างกันมากนัก

พูดจบ นางก็กลับขึ้นเกี้ยวด้วยความโมโห แล้วตะโกนเสียงแหลมว่า “ยังไม่ยกขึ้นอีก?!”

คนยกเกี้ยวก็รีบยกเกี้ยวขึ้นทันที

เสียงฆ้องและกลองดังขึ้นอีกครั้ง ซืออวี้สวี่ก็ขึ้นหลังม้า ประสานมือทำความเคารพเซี่ยเชียนฮวันอย่างลวกๆ ก่อนจะรีบจากไป

เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้าไปประคองเปาอิ๋งหัน “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ขอบคุณท่านหมอเทวดาเซี่ยมาก”

เปาอิ๋งหันที่ถูกประคอง ก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น

เซี่ยเชียนฮวันอยากจะดึงนางขึ้นมา แต่เนื่องจากน้ำหนักที่แตกต่างกันมาก จึงไม่สามารถดึงนางขึ้นมาได้ เลยต้องยอมแพ้ไป

“คนชั่วแบบนั้นไม่คุ้มกับชีวิตของเจ้า แค่ฟังข้า พาลูกๆ ของเจ้ากลับบ้านและใช้ชีวิตให้ดี”

“พระชายา ข้าไม่เต็มใจ ข้าไม่เต็มใจจะยอมแพ้...”

เปาอิ๋งหันร้องไห้โฮ