หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 457

หากกล่าวอย่างจริงจังแล้วน่าจะน่าจะอาศัยบารมีของเซี่ยเชียนฮวัน......

ตั้งแต่เข้ามาในจวนจ้านอ๋อง ซูอวี้เออร์ก็ไม่ได้เข้าห้องหอกับเซียวเย่หลันอย่างสำเร็จ

หากไม่ใช่เซี่ยเชียนฮวันร่วมห้องเดียวกันทั้งคืนกับเซียวเย่หลันที่หมู่บ้านรกร้าง อีกทั้งยังถูกนางแอบอ้างฐานะอีก วันนี้นางยังไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงจริงๆ!

“ท่านอ๋อง ข้าเจ็บมากเลยน่ะ ลูกของข้าใกล้จะไม่มีแล้วหรือเปล่า......”

ซูอวี้เออร์อาศัยโอกาสนี้ แสดงออกมาได้น่าเวทนามากแค่ไหนก็แค่นั้นเลย

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ การแสดงนี้ของนางดึงความน่าสงสารของเซียวเย่หลันขึ้นมา “อย่ากลัว มีข้าอยู่ เจ้าจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

กล่าวจบเขาก็หันหน้าไปมองเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวออกมาด้วยเสียงโหดๆว่า: “มานี่ ข้าต้องการให้เจ้ารักษาลูกในท้องของอวี้เออร์เอาไว้ หากรักษาไว้ไม่ได้ ข้าจะไต่สวนเจ้า!”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากขึ้นมา

ในที่สุดนางก็เดินมาด้านหน้าอยู่ดี นั่งลงที่ข้างเตียง ใช้มือที่สั่นเทาหยิบเข็มหยกดําออกมา

“พวกเจ้าออกไปให้หมด”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พบว่าตนเองแม้แต่น้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือออกมา

เซียวเย่หลันทราบดีว่าตอนที่นางใช้เข็มไม่ชอบให้มีคนนอกมาล้อมดู ก็เลยยกมือเป็นการแสดงเจตนาออกมา พาท่านหมอจูออกไป

ก่อนที่จะก้าวออกจากประตูห้อง เขาค่อยๆหันกลับมามอง ข่มขู่ด้วยเสียงเย็นชา: “อย่าเล่นลูกไม้นะ รักษาอวี้เออร์ให้หายดีอย่างตั้งใจ มิเช่นนั้นข้าจะไม่ให้อภัยอย่างเด็ดขาด!”

เซี่ยเชียนฮวันหลับตาลงสนิท หายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก

นางบีบเข็มเอาไว้ กำลังเตรียมที่จะลงเข็ม แต่กลับได้ยินซูอวี้เออร์กล่าวออกมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆว่า: “พี่หญิง ท่านช่วยข้าใหญ่หลวงเลยจริงๆนะ โชคดีตอนที่ท่านอยู่หมู่บ้านปานเจียยั่วยวนท่านอ๋องอย่างไม่ละอายเช่นนั้น มิเช่นนั้นตอนที่ตั้งครรภ์ก็หาคู่ไม่เจอแล้ว......”

“ยาทำแท้งห่อนั้น ที่แม้เจ้าก็เตรียมไว้เพื่อตัวเอง” เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันเอาไว้ ทนระงับความเกลียดชังที่ปะทุอยู่ในใจเอาไว้ “ในท้องของเจ้าต่างหากถึงจะเป็นสัตว์เดรัจฉานต่างหาก”

“คำพูดที่พี่หญิงพูดระวังหน่อย ท่านอ๋องกลับไม่คิดว่านี่คือลูกของใครก็ไม่รู้น่ะ”

ซูอวี้เออร์จงใจใช้วิธีการยั่วยุให้เกิดอาการฮึกเหิม

จวบจนนาทีนี้ สายตาของนางยังคงไร้เดียงสาอย่างยิ่ง ราวกับว่าตัวเองไม่ทำเรื่องเลวร้ายใดๆมาเลย

“กระดาษห่อไฟไม่ได้ฉันใดก็ปกปิดความจริงไม่ได้ฉันนั้น เจ้าคิดว่าตนเองจะปิดบังไปได้นานแค่ไหน”

“เหอะๆ......ข้าไม่เหมือนพี่หญิง ที่จะถือโอกาสตอนที่ท่านอ๋องมองไม่เห็น หูฟังไม่ชัดจึงแอบร่วมห้องเดียวกันกับเขา ต่อไปข้ามีเพียงโอกาสที่จะให้กำเนิดลูกที่มากยิ่งขึ้นให้แก่ท่านอ๋อง แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาแล้วจะเป็นอะไรไป”