หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 456

“อวี้เออร์ เจ้าเป็นอะไรไป?!”

ในตอนนี้พอดี เซียวเย่หลันก็ปรากฏตัวอยู่นอกประตูโถง!

เขาเพิ่งจะกลับมาจากสนามฝึก ได้ยินว่าเซียวหมิงเซียนมา ก็เลยเดินมาดูหน่อย

คิดไม่ถึงว่าพอเข้าเข้ามาก็เห็นท่าทางซูอวี้เออร์ที่ล้มอยู่บนพื้นเลือดไหลอยู่!

เซียวเย่หลันรีบพุ่งเข้ามาด้านหน้าทันที ประคองซูอวี้เออร์ขึ้นมาโอบอยู่ในอ้อมอกของตนเอง กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้นว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าโทษพี่หญิงเลย......พี่หญิงนางไม่ได้เจตนา ล้วนเป็นข้าเองที่ไม่ดี......”

ซูอวี้เออร์เจ็บจนปากก็สั่นเทาไปหมด ขดตัวอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มอย่างน่าสงสารจับใจ

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “ชอบแสดงขนาดนี้ มิน่าถึงได้สามารถเป็นเพื่อนซี้เซียวหมิงเซียนได้! เมื่อครู่เห็นชัดๆว่าเจ้าจะลงมือกับข้าให้ได้เลย สุดท้ายล้มลงไปเอง ยังจะมาโทษว่าเป็นความผิดข้าอีกงั้นหรือ?”

“พี่หญิง ข้าทราบดีว่าเป็นความผิดของข้า......”

คำพูดของซูอวี้เออร์ดูอ่อนแรงมาก อ่อนปวกเปียกอย่างยิ่ง

เซียวเย่หลันเงยศีรษะขึ้นมา กล่าวตำหนิอย่างโมโหว่า: “เซี่ยเชียนฮวัน หรือว่าเจ้าหูหนวก ฟังไม่ออกว่าอวี้เออร์กำลังแก้ต่างให้เจ้าน่ะ?”

“เหอะ หากนางจะแก้ต่างให้ข้าด้วยใจจริง ก็จะไม่เบี่ยงประเด็นมาบนตัวของข้าเป็นแน่ นางพูดเช่นนี้ก็เพียงเพื่ออยากจะบอกเป็นนัยกับเจ้า......”

“พอแล้ว ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีแผนการชั่วร้ายมากมายเหมือนเจ้า”

เซียวเย่หลันขัดคำพูดของนางขึ้นมาอย่างเยือกเย็น

เซี่ยเชียนฮวันได้เพียงหุบปาก

ในเมื่อเขาไม่เชื่อนางขนาดนี้ งั้นนางพูดอะไรไปก็ไม่มีความหมาย

“มากับข้า!”

เซียวเย่หลันค้อนไปที่เซี่ยเชียนฮวันอย่างรุนแรงครู่หนึ่ง ก็อุ้มซูอวี้เออร์แล้วพุ่งหุนหันออกไปด้านนอกเลย มุ่งไปทางห้องด้านข้างที่ใกล้ที่สุด วางซูอวี้เออร์ลงบนเตียง

เซี่ยเชียนฮวันยืนอยู่ด้านหลังของเขา กล่าวออกมาเสียงเบาๆว่า: “เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล นางไม่ได้ชนถูกศีรษะ แล้วก็ไม่ได้ชนถูกจุดที่สำคัญอื่นด้วย ไม่เป็นอะไรแน่นอน”

ซูอวี้เออร์กลับเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก ส่งซิกสายตาให้ท่านหมอจูอย่างสุดชีวิต

แต่ว่าในตอนนี้เองท่านหมอจูกำลังโค้งเอวลงไปคำนับทางเซียวเย่หลัน ไม่เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความข่มขู่ของนาง กล่าวออกมาอย่างหวาดกลัว: “นี่ก็เป็นชีพจรมงคน กระหม่อมไม่มีทางตรวจชีพจรมงคลพลาดมาก่อน”

และในตอนที่ซูอวี้เออร์คิดอยู่ว่าจะอธิบายอย่างไรจนหมดหัวสมองแล้ว เซียวเย่หลันกลับเหมือนว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ ดวงตาก็เปี่ยมไปด้วยความยินดีปรีดาจางๆ “อวี้เออร์ จะว่าไปคนที่ช่วยชีวิตของข้าไว้ที่หมู่บ้านปันเจียก็เป็นเจ้าที่เอง หลังจากคืนนั้นผ่านมาแล้วเจ้าก็ตั้งครรภ์เลย”

หมู่บ้านปันเจีย

เซี่ยเชียนฮวันชะงักขึ้นมาทันที

เซียวเย่หลัน

นางอ้าปากค้าง ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ซูอวี้เออร์ที่นอนอยู่บนเตียงก็ชะงักไปเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าในหมู่บ้านรกร้างเล็กๆนั้น ไม่คิดเลยว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเคยดื่มด่ำคืนที่มีความสุขด้วยกันกับเซียวเย่หลัน!

เพียงแต่ไม่นานนักซูอวี้เออร์ก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นมา ยิ้มออกมาจางๆ: “อาศัยบารมีของท่านอ๋อง ข้าเองยังไม่พบว่าตนเองจะตั้งครรภ์เลยนะเนี่ย......”