หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 459

“พระชายาหมอเทวดา ขอให้ท่านช่วยแม่ข้าด้วย!”

เด็กผู้หญิงตัวน้อยก็ดึงชายเสื้อของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ คุกเข่าลงมาทางนาง

เด็กผู้ชายที่อยู่ด้านข้างก็เรียนรู้จากพี่หญิงคุกเข่าลงและคำนับศีรษะลงไป

เซี่ยเชียนฮวันรีบประคองพวกเขาให้ขึ้นมา แล้วกล่าวปลอบใจว่า: “แม่ของพวกเจ้าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้”

โชคดีที่สองสามีภรรยาเซียวหมิงเซียนไม่ได้พาเด็กสองคนนี้ไป

แม้แต่เสือร้ายก็ไม่ทำร้ายลูกของตน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าซืออวี้สวี่ยังพอมีความรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง หรือว่าพวกเขารีบร้อนไปหน่อย แค่มาทันนำตัวเปาอิ๋งหันไปเท่านั้น

แต่เด็กสองคนนี้จะจัดการอย่างไร ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

ในใจของเซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดหาหนทางอยู่ ตอนนี้รับรองว่าจะไม่ส่งพวกเขากลับไปยังโรงเตี๊ยมเดิมเป็นแน่ ที่นั่นไม่ปลอดภัยแล้ว แต่แม้ว่าจะอยู่ที่จวนจ้านอ๋อง ก็ไม่ใช่วิธ๊การที่ปลอดภัยที่สุด

เมื่อครู่ซูอวี้เออร์และเซียวหมิงเซียนค่อยๆปล่อยวางอารมณ์ได้

หากเด็กอยู่ในจวนจ้านอ๋อง ไม่แน่ว่ามนทางตรงกันข้ามอาจจะถูกซูอวี้เออร์หากโอกาสทำร้ายก็เป็นได้

“หลินซวี่” เซี่ยเชียนฮวันคิดทบทวนไปมา ได้เพียงเรียกหลินซวี่ออกมา “เจ้าพาพวกเด็กๆไปในที่ที่ปลอดภัยก่อน หลบซ่อนเอาไว้ให้ดี อย่าได้ถูกคนของเซียวหมิงเซียนจับได้อย่างเด็ดขาด”

“ขอรับ”

หลินซวี่จูงมือเด็กน้อยสองคนขึ้นมา แล้วหายลับไปตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน

นางก็เรียกเสี่ยงตงขึ้นมาอีก ตัดสินใจไปจวนองค์หญิงเพื่อดูก่อนเสียหน่อย

แต่เซี่ยเชียนฮวันและเสี่ยงตงเพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ กลับถูกเซียวเย่หลันเรียกเอาไว้

“ร่างกายของอวี้เออร์ยังไม่ดี เจ้าอยากไปที่ไหน?”

เซี่ยเชียนฮวันำทหน้าบึ้งตึง ก้าวขึ้นมาก้าวใหญ่ ขวางทางไปของเซียวเย่หลันเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันหรี่ตามาทางเขา “ร่างกายของสนามซูดีหรือไม่ดี เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย”

เซียวเย่หลันมองไปยังรถม้าที่ออกไปฝุ่นตลบอย่างแน่นิ่ง ส่ายศีรษะออกมาและกล่าวด้วยเสียงเบาๆ

จวนองค์หญิงที่เปิดใหม่ห่างจากจวนจ้านอ๋องไม่ไกลนัก

ไม่นานรถม้าของเซี่ยเชียนฮวันก็หยุดอยู่ละแวกประตูหลังจวนองค์หญิงแปดแล้ว

นางกำลังขบคิดอยู่ว่าจะใช้ข้ออ้างอะไรเข้าไปสืบดูดี จู่ๆเสี่ยงตงก็กล่าวกระซิบออกมาว่า: “พระชายารียดูเร็ว! มีคนออกมาแล้ว!”

ม่านรถถูกเสี่ยงตงแหวกขึ้นเล็กน้อย มองผ่านรูออกไป เซี่ยเชียนฮวันเห็นคนรับใช้สองสามคนแบกเปลที่คลุมด้วยผ้าสีขาวหนึ่งอันเอาไว้ เดินออกมาจากประตูหลังอย่างลับๆล่อๆ วางเปลลงไปบนรถส่งผักคันหนึ่ง ควบม้าทะบานออกไปอย่างรีบร้อน

“รีบตามพวกเขาไปเร็ว” เซี่ยเชียนฮวันสั่งการอย่างร้อนใจ

รถม้าสองคันหน้าคันหลังคันออกจากเมืองไป มาถึงยังสถานที่รกร้างนอกเมือง

เซี่ยเชียนฮวันกลัวว่าจะถูกสังเกตเห็น กำชับคนรถให้ตามไปไกลๆโดยเฉพาะ เพื่อเลี่ยงไม่ให้เกิดการเปิดเผยร่องรอยได้

“พระชายา ที่นี่เป็นสุสานฝังศพที่ไร้ระเบียบ!” เสี่ยงตงจำลักษณะพื้นที่ละแวกนี้ได้ “หรือว่านางเปาถูกพวกเขาตีจนตายไปแล้ว......”