หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 468

“พระชายารองซูเพียงแค่มีความเห็นใจเท่านั้นเอง จึงให้บ่าวมาส่งยา ใครจะไปคิดว่าพระชายากลับไม่รู้จักความดีของคน....”

ความสามารถพิเศษพของอวิ๋นซีก็สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นมาจากซูอวี้เออร์

สามารถกล่าวได้ว่าได้รับการสืบทอดอย่างแท้จริงมาจากเจ้านายอย่างซูอวี้เออร์

ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้นของนาง ราวกับว่าตนเองถูกรังแกอย่างโหดร้ายก็ไม่ปาน สาบานจะให้เซี่ยเชียนฮวันมีภาพลักษณ์พระชายาที่โหดเหี้ยมไร้ความเมตตาไร้คุณธรรมให้ได้

“หุบปาก” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวออกมาอย่างไม่ทน “จะว่าไปครั้งที่แล้วเจ้าก็โดนโบยไปยังไม่พอหรอกหรือ หากยังไม่ไปให้พ้นอีก ข้าจะเอาชีวิตสุนัขรับใช้ของเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”

เซี่ยเชียนฮวันขี้เกียจจะยื้อยุดกับบ่าวรับใช้ผู้นี้ ก็เลยทำให้นางตกใจหนีไปเลย

นางปิดประตูเข้ามา เดินกลับมาตรวจดูน้ำยาที่สาดกระจายอยู่บนพื้น ใช้มือแตะเล็กน้อยแล้วเอามาดม มีพิษจริงๆด้วย

พิษของมันไม่นับว่าชัดเจนนัก เพียงแค่อาจจะนำมาซึ่งผลในทางกลับกัน หากดื่มบำรุงเยอะเกินไปสำหรับเปาอิ๋งหันซึ่งเป็นผู้ที่เพิ่งจะได้รับบาดเจ็บหนักมาก่อนเช่นนี้

ถึงตอนนั้นแม้ว่าเปาอิ๋งหันจะตายไป แต่ซูอวี้เออร์ก็สามารถผลักความผิดไปให้หมอที่มีวิชาแพทย์ที่ไม่ช่ำชอง ไม่สามารถสั่งยาได้ถูกตามโรค ตนเองก็บริสุทธิ์ไปเลย

เหอะ เป็นการวางแผนที่ประณีตเหมือนเคยอยู่ดี

เซี่ยเชียนฮวันเขย่าตัวเปาอิ๋งหันที่อยู่บนเตียงให้รู้สึกตัว และพานางมาที่ที่พักของตนเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ซูอวี้เออร์ลงมืออย่างโหดเหี้ยมอีก

สองสามวันต่อมา เซี่ยเชียนฮวันก็รักษาเปาอิ๋งหันอย่างตั้งใจ รอฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้า ถึงตอนนั้นก็จะได้เผชิญหน้ากับซืออวี้สวี่ได้

เดิมนั้นสิ่งที่นางเป็นกังวลมากที่สุดคือเด็กสองคนนั้นจะตกไปอยู่บนมือของเซียวหมิงเซียน

โชคดีที่หลินซวี่มีพิราบสื่อสารมารายงานว่าปลอดภัยแล้ว คิดว่าเขาก็คงรู้ได้ถึงอันตรายมากมายรอบด้านเช่นกัน จึงไม่กล้าออกห่างพวกเด็กๆ

รอมาหลายวัน ในที่สุดฝ่าบาทก็เรียกให้เข้าเฝ้า และจะไต่สวนราชบุตรเขยซืออวี้สวี่ด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้ จะดำเนินการตัดสินชี้ขาด เรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ด้วย

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะโค่นซืออวี้สวี่ให้ล้มลง เพื่อล้างแค้นให้เสี่ยวตงแล้ว......

เซี่ยเชียนฮวันให้คนเก็บรวบรวมหลักฐานด้านนอกต่อไป แล้วก็สอนเปาอิ๋งหันว่าเมื่อไปที่หน้าพระตำหนัก ควรจะแสดงออกอย่างไร เพื่อช่วงชิงมาให้ได้ซึ่งความรู้สึกดีๆ ของฝ่าบาท

แต่ในช่วงก่อนหน้าหนึ่งวันนั้น

เฉิงกุ้ยเฟยทิ้งอะไรที่อ้อมค้อมทั้งหมดไปเลยจริงๆ แล้วหยิบเอาเป้าประสงค์ขึ้นมาเลย

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นเยือกว่า “ผู้ชายที่ทอดทิ้งภรรยาและลูกนับว่าเป็นคู่ครองที่ดีหรือไม่กันแน่ จุดนี้ข้าก็คร้านจะโต้แย้งอีกแล้ว ราชบุตรเขยของพวกท่านฆ่าสาวใช้ข้างกายของข้า และยังคิดที่จะฝังข้าทั้งเป็นอีก หรือว่ากุ้ยเฟยคิดว่า เรื่องพวกนี้สามารถปล่อยไปง่ายๆ?”

“สิ่งพวกนี้ที่เข้าพูดไม่มีหลักฐานเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่ว่าจะมีหลักฐานหรือไม่ ใครเป็นคนทำ ในใจของพวกเราต่างก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว”

เกือบทำให้นางตายเชียวนะ

แล้วแค้นเลือดของเสี่ยวตง เซี่ยเชียนฮวันไม่มีทางลืมอย่างเด็ดขาด!

เฉิงกุ้ยเฟยหรี่ตาลง ที่หว่างคิ้วก็เคลือบไว้ด้วยความเย็นเยือกล้ำลึกชั้นหนึ่ง ประเด็นสนทนาก็เปลี่ยนไปในทันใด

“ข้าได้ยินว่าท่านแม่ของเจ้าวันนี้ไปจวนไท่เว่ย จนป่านนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลย...”