หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 469

469 /514

“พระสนมกุ้ยเฟย ท่านมีอะไรก็พูดมาเลยตรงๆ”

สีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเคร่งเครียดขึ้นมา!

ท่านแม่ของนางไปที่จวนไท่เว่ย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเฉิงกุ้ยเฟยด้วย?

ฟังน้ำเสียงของเฉิงกุ้ยเฟยเห็นได้ชัดว่าแอบข่มขู่!

เฉิงกุ้ยเฟยหัวเราะเยือกเย็นออกมา “ข้าเพียงแค่เป็นห่วงฮูหยินอันติ้งโหวสักหน่อยก็เท่านั้นเอง ได้ยินว่าช่วงนี้มีพวกผู้ร้ายหลบหนีการจับกุมมาที่เมืองหลวง ตอนนี้ยังจับไม่ได้ ตอนที่ฮูหยินอันติ้งโหวออกไปข้างนอกก็ต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากหน่อยจะดีกว่า เพื่อเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น พระชายาจ้านอ๋องท่านว่าถูกหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่รบกวนกุ้ยเฟยให้เป็นพะวง ประเทศชาติก็มีกฎหมาย หากมีคนกล้าลงมือกับฮูหยินระดับสูงคนหนึ่งจริงๆ ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน ก็ต้องได้รับการลงโทษอย่างแสนสาหัสแน่นอน”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม

นางเข้าใจดีว่าตอนนี้เฉิงกุ้ยเฟยไม้อ่อนใช้ไม่ได้ก็เลยใช้ไม้แข็ง

คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเอาชีวิตของฮูหยินอันติ้งโหวมาข่มขู่นางได้

สายตาของเฉิงกุ้ยเฟยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย “พระชายาจ้านอ๋อง เจ้าเยาว์วัยเกินไปแล้ว แม้ว่าประเทศชาติจะมีกฏหมายของมันเอง แต่ความผิดถูกของทุกเรื่องก็อยู่เพียงแค่ความคิดของฝ่าบาทเท่านั้น ข้าเป็นคนข้างหมอนของฝ่าบาทมาหลายปี ย่อมเข้าใจในตัวเขามากกว่า”

ความหมายในคำพูดนี้ของเฉิงกุ้ยเฟยก็คือนางมีวิธีการของตนเอง ที่สามารถทำให้ฝ่าบาทคิดว่าอะไรถูก อะไรผิด!

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหัวออกมา “เสด็จพ่อทรงปราดเปรื่อง ย่อมตัดสินผิดชอบชั่วดีได้แน่ อีกอย่าง...ตอนนี้คนข้างหมอนของเสด็จพ่อ เกรงว่าจะเป็นสนมหมิงเฟยมากกว่า”

ตอนที่กล่าวประโยคท้าย มุมปากของนางก็ยกขึ้น แสดงรอยยิ้มเย้ยหยันออกมาจางๆ กระตุ้นความโมโหจนสีหน้าของเฉิงกุ้ยเฟยซีดขาวขึ้นมา

ตั้งแต่หมิงเฟยได้กลับมารับการโปรดปรานอีกครั้ง ฝ่าบาทก็มักจะค้างคืนอยู่ที่เรือนเจียวชวนเป็นบ่อยครั้ง

อาจจะเป็นเพราะว่าสตรีที่สำรวมกิริยามารยาทก้มหน้าก้มตาในวังหลวงมีมากเกินไป ดังนั้นหมิงเฟยที่เป็นหญิงงามมีพิษสงรอบตัวเช่นนี้ จึงกลายเป็นทิวทัศน์ที่ค่อยข้างพิเศษในวังหลัง ทำให้ฝ่าบาทได้ลิ้มรสความรู้สึกแปลกใหม่ที่รอคอยมานาน

สำหรับเรื่องนี้ เฉิงกุ้ยเฟยย่อมเกิดอาการโมโหอย่างยิ่งยวดขึ้นมา

นางถูกเซี่ยเชียนฮวันจ้วงแทงไปยังจุดเจ็บปวด อารมณ์ก็ยิ่งกดเอาไว้ไม่ไหว สะบัดมือขึ้นมาทันที “จะว่าไปแล้วข้าและพระชายาจ้านอ๋องคงจะพูดไม่ลงรอยกันแม้แต่ประโยคเดียว ส่งแขก!”

พวกนางกำนัลก็เดินเข้ามา

ในตอนที่เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นจะออกไป เฉิงกุ้ยเฟยก็ไม่ลืมหันหลังพูดกับนางอย่างเย็นชาว่า “พระชายาจ้านอ๋องอย่าลืมความหวังดีเมื่อครู่ของข้า เป็นลูกเป็นหลาน ไม่ว่าเรื่องใดๆ ก็ควรคิดแทนพ่อแม่ของตนให้มากๆ”