หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 470

“เฉิงกุ้ยเฟยโหดเหี้ยมอำมหิตมาโดยตลอด บัดนี้นางลักพาตัวท่านแม่ของพระชายาไปเป็นตัวประกัน เกรงว่าจะทำเรื่องชีวิตแลกด้วยชีวิตออกมา พระชายาไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ”

เย่ซิ่นเกลี้ยกล่อม

เขาทราบดีว่าซืออวี้สวี่เป็นคนร้ายที่ฆ่าน้องสาวของเขา

ความแค้นนี้เขาจะต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง

ไม่ควรเอาชีวิตของฮูหยินอันติ้งโหวมาวางเป็นเดิมพันด้วย

เซี่ยเชียนฮวันกลับส่ายหน้า “ต่อกรกับคนเลวพวกนี้ การล่าถอยเพียงครั้งเดียว ก็มีแต่จะทำให้พวกเขาได้คืบเอาศอกได้!”

“แต่......”

“เจ้าวางใจ ข้าหาวิธีได้แน่”

หลังเข้าวัง เซี่ยเชียนฮวันก็ไม่ได้มายังตําหนักจินหลวนเลยทันที แต่ไปยังสถานที่อื่นก่อน

ในที่สุดนางก็มาอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทแล้ว เห็นเพียงเฉิงกุ้ยเฟยนั่งอยู่ข้างกายฝ่าบาทด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง ด้านหลังมีเซียวหมิงเซียนยืนอยู่ด้วย และแสดงสีหน้าหยิ่งยโสเช่นเดียวกัน ยังมีขุนนางฝ่ายบุ๋นสองแถวที่อยู่ในฝ่ายจดบันทึกประวัติศาสตร์ฟังอยู่ด้านข้างด้วย และซืออวี้สวี่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เล่าอย่างละเอียดอย่างกระตือรือร้นและกล้าหาญอยู่

“กระหม่อมไม่ได้มีใจที่จะปกปิดฮ่องเต้เลย เพียงแค่นางเปาผู้นั้นไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงความบริสุทธิ์ ตื๊อกระหม่อมให้ได้ กระหม่อมจึงจำต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับนางอย่างจำยอม แต่ไม่เคยตบแต่งนางอย่างเป็นทางการมาก่อน”

“ดังนั้น กระหม่อมก็เลยบอกว่าตนเองยังไม่ได้หมั้นหมาย เป็นความจริงไม่มีคำโกหกเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท เขายังคงกล่าวถ้อยคำพวกนี้อยู่ดี

ฝ่าบาทกล่าวออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “แม้ว่าจะไม่มีผู้ที่ทำหน้าที่เป็นสื่อกลาง เจ้ากับผู้หญิงคนนั้นก็เกิดความเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ได้ยินว่ายังให้กำเนิดลูกสองคนด้วย”

“นั่นคือนางเปาบีบบังคับข้าให้มีลูกกับนาง!” ซืออวี้สวี่กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น “ฝ่าบาทมีบางอย่างที่ไม่ทราบ ลักษณะนิสัยของนางเปาหยาบกระด้าง แม้จะเป็นสตรี แต่กลับเชี่ยวชาญในวิธีการชั้นต่ำตามชนบทและท้องตลาดพวกนั้น หากไม่ใช่เพราะเช่นนี้กระหม่อมก็คงจะไม่ถูกนางหลอกจไปจิ้งโจว แล้วก็มีลูกกับนางเป็นแน่”

ช่วงระหว่างคำพูดของเขา พรรณนาถึงภรรยาคนก่อนจนกลายเป็นจอมโจรหญิงคนหนึ่งไปเลย

เซี่ยเชียนฮวันอุทานเบาๆ ออกมาแล้วเดินขึ้นมาคำนับด้านหน้า

“สะใภ้เจ็ด เจ้ามาแล้ว” ฝ่าบาทหรี่ตาลง “คู่ครองเดิมของราชบุตรเขยที่เจ้ารู้จัก พูดมาให้ฟังหน่อย ว่าที่ราชบุตรเขยพูดเป็นความจริงหรือไม่?”

“ทูลเสด็จพ่อ ที่ราชบุตรเขยพูดล้วนไร้สาระทั้งนั้นเพคะ”

เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างกระชับและตรงประเด็น

หากอำนาจสูงสุดของแคว้นเซี่ยถูกคนพวกนี้แย่งเอาไปจริงๆ การดำเนินชีวิตของประชาชนก็นับได้ว่าถึงทางตันแล้ว

หลังจากถูกเฉิงกุ้ยเฟยใช้ท่าทีเล็กๆ เตือนขึ้นมา เซี่ยเชียนฮวันจึงหุบปากไปชั่วขณะ นี่ก็เป็นโอกาสแสดงความสามารถของซืออวี้สวี่แล้ว

เขาลุกขึ้นมา กล่าวออกมาอย่างมีหลักการว่า “นางเปารูปลักษณ์อ้วนท้วนอัปลักษณ์ หยิ่งยโสและใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เหตุที่ชอบนำไปสู่การหย่าร้าง 7 ประการนอกจากไม่มีบุตรแล้ว นางก็ละเมิดหมดเลย แม้ว่าข้ากับนางจะมีการหมั้นหมายจริงๆ ข้าก็สามารถหย่าขาดจากนางได้อย่างสมบูรณ์!”

กล่าวจบเขาก็หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นออกมา อ่านขึ้นมาตามนั้น

ด้านบนทั้งหมดนั้นเป็นโทษความผิดของเปาอิ๋งหัน

รวมไปถึงการไม่กตัญญู หึงหวง เกียจคร้านนำมาซึ่งการทำให้อ้วน ไม่รู้เรื่องการอบรมลูก เคยลักขโมยทรัพย์สิน เป็นต้น

หนังสือที่ยื่นร้องทุกข์ฉบับนี้เขียนได้สละสลวย ขุนนางบุ๋นสองข้างฟังจนพยักหน้าไปตามๆ กัน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มเห็นใจซืออวี้สวี่ขึ้นมา

มีคู่ครองเดิมที่อัปลักษณ์หยาบกระด้างคนหนึ่งเช่นนี้ เป็นใครก็รับไม่ได้หรอก!

เซี่ยเชียนฮวันฟังจบ ก็เงยหน้ากล่าวออกมาอย่างจริงจังว่า “นางเปาเป็นคนเช่นไรนั้น เสด็จพ่อก็รับสั่งให้เข้าเฝ้าหน่อยก็ทราบแล้ว”