หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 477

“เป็นไปไม่ได้ การแต่งกายของคนผู้นั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นแค่คนรถธรรมดาคนหนึ่ง...”

ภายใต้การตื่นตะหนกของซืออวี้สวี่ ก็เลยหลุดปากพูดออกมาอีกครั้ง ยอมรับว่าเป็นความผิดของตนเองไปแล้ว

เซียวหมิงเซียนรีบดึงเขาเอาไว้ทันที กล่าวเสียงเบาๆ ออกมาว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่า ในจวนจ้านอ๋องคนรับใช้มากมายต่างก็เป็นทหารชายแดน พวกเขาได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจไปสู้รบได้อีก พี่เจ็ดก็เลยให้พวกเขาทำงานอยู่ในจวน แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าร่วมรบอีก แต่ก็ยังมีศักดิ์เป็นทหารอยู่ดี”

“นี่ โอ้ย ใยเจ้าไม่บอกข้าให้ไวกว่านี้!”

ซืออวี้สวี่เริ่มโทษเซียวหมิงเซียนขึ้นมา

ในตอนนี้เอง ฝ่าบาทซึ่งมีสีหน้าที่ตึงเครียดแต่เดิมอยู่แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นเครียดมากขึ้นไปอีกหลายเท่า กล่าวออกมาอย่างเย็นเยือกว่า “ซืออวี้สวี่ ตำแหน่งราชบุตรเขยนี้ของเจ้ายังนั่งไม่ทันร้อนเลย ก็กล้ามาต้องโทษทางคดีมากเช่นนี้แล้ว หากข้าปล่อยปะเจ้าต่อไป ต่อไปเจ้าก็คงจะทำให้เกิดคดีความใหญ่โตขึ้นมา”

“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”

ซืออวี้สวี่ตกใจจนโขลกศีรษะไม่หยุด!

เซียวเย่หลันก็เลยถือโอกาสใส่ไฟ เอามือประสานแล้วกล่าวออกมาว่า “เสด็จพ่อ ลูกอยากจะประหารคนผู้นี้ด้วยมือตัวเอง เพื่อเป็นการล้างแค้นให้แก่ผู้บัญชาการที่เคยสร้างผลงานในการรบเอาไว้”

“อืม......”

ฝ่าบาทลูบคางเอาไว้ เดิมนั้นยังครุ่นคิดอยู่ แต่เซียวเย่หลันกลับถือว่าคำว่า “อืม” คำนี้เป็นว่าฝ่าบาทรับปากแล้ว จึงเดินเข้ามาหิ้วซืออวี้สวี่แล้วเดินออกไปด้านนอกเลย!

ซืออวี้สวี่เกือบจะฉี่ราด ร้องตะโกนเสียงดังออกมาว่า “องค์หญิงช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตายนะ!”

“เสด็จพ่อ!”

เซียวหมิงเซียนรีบร้อนวิ่งเข้ามาอยากจะวิงวอนร้องของความเห็นใจ แต่กลับถูกไทเฮาขัดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย “หมิงเซียน มองสถานการณ์อย่างมีสติ”

นางอ้าปากเอาไว้ พูดคำพูดใดไม่ออกเลย

ซืออวี้สวี่พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต กวาดสายตามองไปเห็นเปาอิ๋งหันที่หลบอยู่ด้านหลังของเซี่ยเชียนฮวัน ที่อยากจะพูด แต่ก็หยุดลงไป ราวกับเห็นหญ้าที่ช่วยชีวิต ก็ร้องตะโกนออกมาว่า “เปาอิ๋งช่วยข้าด้วย! เห็นแก่ความเป็นสามีภรรยามานานหลายปีของพวกเรา เจ้าร้องขอความเห็นใจแก่พระชายาได้ไหม?”

เพียงแค่พระชายาจ้านอ๋องให้อภัยเขา รับรองว่าเซียวเย่หลันก็จะไม่โมโหเป็นแน่!

“อิ๋งหัน อย่าลืมว่าพวกเราเคยให้คำมั่นสาบานกันไว้ว่า ไม่อาจเกิดวันเดียวเดือนเดียวปีเดียวกันได้ แต่ขอให้ตายวันเดียวเดือนเดียวปีเดียวกันนะ!”

ซืออวี้สวี่ร้องไห้เจ็บปวดน้ำหูน้ำตาไหล พยายามคลานไปทางเปาอิ๋งหัน