หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 48

“เขามันก็แค่ไอ้เด็กเวรที่ไร้หัวใจ พร่ำพูดอยู่นั่นแหละว่าเด็กในท้องของเจ้าไม่ใช่ลูกของเขา ข้าโกรธเจียนตายแล้ว ข้าไม่มีคำพูดอะไรดีๆ จะพูดกับเขาแล้ว”

อันติ้งโหวโกรธจัดจนด่าสาดเสียเทเสีย

ฮูหยินอันติ้งโหวเห็นเซี่ยเชียนฮวันเอาแต่เงียบ จึงรีบส่งสายตาให้สามีตน “เวลานี้ฮวันฮวันต้องการพักผ่อน เรื่องเล็กเรื่องน้อยพวกนี้พวกเราค่อยตกลงกันทีหลังเถิดเจ้าค่ะ”

เซี่ยเชียนฮวันหลับตา พูดขึ้นว่า “ท่านพ่อท่านแม่เชิญกลับไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้ารับมือเองได้”

“เช่นนั้นเจ้าพักผ่อนดีๆ นะ อย่าไม่สบายใจเป็นอันขาด หากเจ้าคิดว่าอยู่เป็นคู่ต่อกันไปไม่ได้แล้ว ก็แค่กลับจวนโหวเรา อย่าไปทนอารมณ์ผู้อื่น”

ฮูหยินอันติ้งโหวแตะมือเซี่ยเชียนฮวัน ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไปพร้อมกับอันติ้งโหว

เซี่ยเชียนฮวันส่งพวกเขาด้วยสายตา สายตามองไปเห็นของบำรุงมากมายที่อยู่บนโต๊ะ เป็นของที่ท่านทั้งสองนำมาให้

สมกับเป็นพ่อแม่แท้ๆ เลย

สมมุติว่านางไม่ได้แต่งงานกับเซียวเย่หลันคนเวรตะไลผู้นี้ ตอนนี้นางคงใช้ชีวิตกินอยู่สุขสบายเป็นคุณหนูใหญ่

เสียดายที่ชีวิตไม่มีคำว่าสมมุติ

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจ นวดไปที่ท้องน้อยเบาๆ หลับตานึกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

จากนั้น

คนในบ้านอันติ้งโหวเดินออกไปยังไม่นาน จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก องครักษ์กลุ่มหนึ่งพุ่งตัวมาอย่างดุดัน

“เชิญพระชายาไปพบท่านอ๋องกับพวกกระหม่อมด้วย” ท่าทีของพวกเขานี้ ทำราวกับว่าเซี่ยเชียนฮวันเป็นนักโทษคนหนึ่งก็ไม่ปาน

อะไรที่ควรมาในที่สุดก็มาแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ขัดขืน ยืนขึ้นอย่างว่าง่าย

หัวหน้ากลุ่มยังคงเป็นเย่ซิ่น

เขาอึกอักไปครู่หนึ่ง น้อมตัวยื่นมือไปพยุงตัวเซี่ยเชียนฮวัน พร้อมกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “ท่านอ๋องเพียงโกรธชั่วครู่ พระชายาอย่าปิดบังเลยพ่ะย่ะค่ะ เพียงพูดความจริงกับท่านอ๋องก็พอ”

“ที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง เพียงแต่เขาไม่ยอมเชื่อ”

เซี่ยเชียนฮวันตอบเนิบๆ