หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 494

"ข้าไม่เพียงเห็นแต่แม่นางผู้นั้น ซ้ำยังเห็นนางช่วยเจ้าอาบน้ำขัดบ่าแต่ไม่เป็นไปตามที่เจ้าชอบ จึงได้ถูกเจ้าขับไล่ออกไปอย่างน่าสงสาร ท่านอ๋องอารมณ์ร้ายเสียเหลือเกิน"

ในเมื่อเรื่องที่ตนแอบดูถูกเปิดโปง เซี่ยเชียนฮวันจึงไม่คิดจะเสแสร้ง และรีบเปิดไพ่ทันที

เซียวเย่หลันอุ้มนางไว้ กล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าให้นางมาหรือ”

“ข้าแค่ไม่ได้ห้ามนาง”

จุดจบของเหวินเออร์เช่นนี้น่าสงสารจริงๆ

ทว่าเซี่ยเชียนฮวันเคยเตือนนางไว้แล้ว หากนางปีนขึ้นเตียงเขาสำเร็จก็ถือว่ามีความสามารถ หากล้มเหลวนางต้องยอมรับสิ่งที่ตามมาเอง

แต่เหวินเออร์ไม่ฟัง เช่นนั้นจะโทษใครได้

เซียวเย่หลันไม่พอใจในคำตอบนี้เท่าไร “ในฐานะพระชายาอ๋อง เจ้าควบคุมไม่ได้แม้แต่สาวรับใช้ ไม่ขายหน้าหรือ”

“ข้าจะขายหน้าทำไม นางมีขา จะให้ข้าจับตามองทุกวินาทีได้อย่างไร? อีกอย่าง ตอนแรกเจ้าก็ชื่นชอบไม่น้อย”

นางนึกถึงภาพที่เหวินเออร์นวดบ่าให้เซียวเย่หลัน เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกจะอาเจียน

ชายเจ้าชู้กินไม่เลือกหน้า!

เซียวเย่หลันส่งเสียงหึๆ ออกมาในลำคอ “ข้าใช้นางเพื่อทดลองเท่านั้น”

“ทดลองอะไร”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

เขาอยากลองดูว่าตนไม่ต่อต้านการสัมผัสของสตรีแล้ว หรือเพียงไม่ต่อต้านกับเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้น

วินาทีที่มือของเหวินเออร์สัมผัสไปที่บ่าของเขา

เซียวเย่หลันก็รู้ได้ถึงคำตอบ

ขณะที่เขามีสติพร้อมครบ ไม่ว่าจะเป็นนางร้ายหรือสตรีใดๆ ก็ตาม เขารู้สึกต่อต้านทุกคน มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นเป็นข้อยกเว้น ...

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำว่า "เจ้าหาข้ออ้างมากมาย ที่แท้ก็คงหิวโหยในร่างกายของหญิงสาว"

"หากเจ้าไม่ได้หิวโหยในร่างของชาย แล้วกลางค่ำกลางคืนปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคาทำไม?"

เซียวเย่หลันรีบย้อนกลับ

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออก ผ่านไปเนิ่นนานทีเดียวนางจึงได้สติกลับมาแล้วตอบว่า "ท่าทางผอมซูบอย่างกับไก่ป่วยของเจ้า ไหนจะยังบาดแผลมากมาย ข้ายินดีแอบดูพวกเย่ซิ่นดีกว่า ขี้เกียจแอบดูเจ้า"