หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 6

"ข้าหิวแล้ว ไปยกของกินมา" เซี่ยเชียนฮวันพูดอย่างเย็นชา

เนื่องจากกรดไหลย้อน ทำให้น้ำเสียงที่นางพูดค่อนข้างแหบ ฟังแล้วไม่มีความอ่อนโยนที่เป็นเสน่ห์ของผู้หญิงเลยสักนิด

ชิงถีเบ้ปากอย่างไม่สนใจ "พระชายา ไม่มีใครมาส่งข้าว ท่านก็กินขนมไปก่อนนะเพคะ"

นางคิดไปถึงอาหารที่คนจากตำหนักแม่นางซูส่งมาให้กินเมื่อตอนพลบค่ำ นั่นเรียกว่าอาหารชั้นเลิศเลยทีเดียว ต่อให้พระสนมในวังก็ไม่แน่ว่าจะได้กินของดีขนาดนี้!

ดีนะที่ยอมทิ้งทางมืดแล้วหันไปหาทางสว่าง ได้รับใช้แม่นางซู ไม่เช่นนั้นในตำหนักใหญ่จวนอ๋องนี้ จะมีที่ไหนให้อยู่อีก

เซี่ยเชียนฮวันเหลือบไปมองชิงถีอย่างเนือยๆ เพื่อที่จะมองความคิดในจิตใจผ่านสายตาของเด็กคนนี้ให้ชัดเจน

นางไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร เพียงแค่พยายามจะลุกลงจากเตียง นางคลุมเสื้อนอกสีม่วงอีกตัวให้ตัวเองก่อนจะเดินกะเผลกๆ มานั่งที่ข้างโต๊ะ

"พระชายา ต้องการให้ช่วยเรียกท่านหมอให้หรือไม่เพคะ" ชิงถีเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันใบหน้าซีดขาวจริงๆ ก็เลยถามออกมา

"ไม่ต้อง"

เซี่ยเชียนฮวันหยิบขนมดอกสาลี่ที่ทั้งเย็นทั้งแข็งบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะเอาเข้าปาก อย่างไรมันก็ช่วยทำให้อิ่มท้องได้

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ ที่ดังออกมาจากนอกตำหนัก

เป็นใครกัน...

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้วไปพลางกินขนมไปอีกหลายชิ้นพลางเพื่อให้ท้องอิ่ม จากนั้นก็เตรียมจะออกไปดูให้แน่ใจ

ชิงถีรีบพูดห้ามไว้ทันที "พระชายา ท่านออกไปไม่ได้นะ ท่านอ๋องสั่งไว้แล้วนะเพคะ"

"นี่มันดึกดื่นค่อนคืนแล้ว ต่อให้ออกไปก็ไม่มีใครรู้หรอก"

"แต่ว่า..."

"ระวังปากเจ้าไว้ให้ดีเถอะ"